Loading

 

เ ร า – เ ข า – ใ ค ร

 

เ ร า – เ ข า – ใ ค ร

 

ฉันชอบมองเส้นเลือดที่ฝ่ามือ

มันมีสีม่วง เขียว แดง ม่วงอมเขียว เขียวอมแดง และอีกสารพัดเฉดสีปนเป
เป็นสีของชีวิต
เคลื่อนไหวในความนิ่งเงียบ ทำงานโดยไม่ปริปาก

หลายครั้ง เราพูดกันว่า เพียงแค่มองท้องฟ้าสีฟ้า พินิจใบไม้ปลิวคว้าง และเพ่งแผ่นดินแผ่ราบ
ก็สามารถเพิ่มความใกล้ชิดระหว่างหัวใจเรากับผู้สร้างมันได้ดียิ่ง
ที่จริงแล้ว ใกล้ยิ่งกว่าท้องฟ้า พบเจอบ่อยกว่าใบไม้ร่วง และชิดยิ่งกว่าผืนดิน
ก็คือชีวิตของเรา ร่างกายของเรา เส้นเลือดที่ฝ่ามือของเรา
มันล้วนคือเส้นทางไปสู่ความผูกพันกับผู้ทรงสร้างได้ทั้งสิ้น
ถ้าเรารู้จักคิดใคร่ครวญ

ชีวิตเป็นสิ่งอัศจรรย์ มันทั้งยิ่งใหญ่ และเล็กกระจ้อย
เป็นทั้งเรื่องง่ายบรมง่าย และยากฉกาจฉกรรรจ์
อันที่จริง ชีวิตของคน ๆ หนึ่ง ทั้งรูปธรรมของมัน และนามธรรมของมัน
รูปแบบของมัน และเนื้อหาของมัน
เส้นทางของมันที่ผ่านมา และที่จะผ่านไป
แค่นี้…ก็เป็นเรื่องที่ศึกษาหาบทเรียนจนตายไม่มีจบ

มนุษย์บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อจะรู้จักคนอื่น
แต่ไม่เคยสละสักชั่วลมหายใจที่จะทำความรู้จักตัวเอง
นักแสดงบางคนประสบความสำเร็จยิ่งนักในการสวมบทเป็นคนอื่น
แต่ล้มเหลวสิ้นเชิงในการสวมบทเป็นตัวเอง
ตรงข้าม มนุษย์อีกบางคนก็หมกมุ่นอยู่แต่กับตัวเอง
จนบางครั้งเกือบจะเห็นตัวเองเป็นดวงอาทิตย์ที่ทุกสิ่งต้องโคจรรอบ
ชีวิตท้าทายเราให้รู้จักสร้างสมดุลระหว่างทั้งสองนั้น
ตั ว เ ร า    กับ    ค  น  อื่ น

มีคำพูดหนึ่งของใครสักคนที่ลักจำมา
เขาบอกว่า “โลกนี้มีคุณคนเดียว”
ประโยคนี้จริงที่สุดและโกหกที่สุด
จริงที่สุด หากโฟกัสไปที่ “คุณ”
เพราะทั้งโลกมี “คุณ” ได้แค่คนเดียว
ไม่มี “คุณ” คนที่สอง คนที่สาม และคนที่ล้าน
ไม่มีใครเป็น “คุณ” ได้ นอกจาก “คุณ”
คุณเท่านั้นที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาของคุณ ในขณะที่คนอื่นอย่างดีก็ให้คำแนะนำและกำลังใจ
คุณเท่านั้นที่ต้องแบกความรับผิดชอบในสิ่งที่คุณเลือกทำ และเลือกไม่ทำ
ฉะนั้นอย่าให้ใครเข้ามาเป็นคุณเกินหน้าคุณ
นอกจากจะโหดร้ายแล้ว มันยังเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้และไม่มีวัน

มองอีกทาง ประโยคที่ว่า “โลกนี้มีคุณคนเดียว” ก็เท็จเหลือรับ
หากโฟกัสไปที่ “โลก”
เพราะในโลกยังมีใครอีกหลายล้านคนนอกจากคุณ
คุณไม่มีทางจะอยู่ในโลกใบนี้ได้ถ้าไม่มีคนอื่นนอกจากตัวคุณ
ต่อให้คุณจะหาเรือนั่งออกไปยังเกาะโดดเดี่ยวไร้ผู้คน
เรือที่คุณนั่งก็คือเรือที่ต่อขึ้นโดยใครสักคนที่ไม่ใช่คุณอยู่ดี เช่นเดียวกับเสื้อผ้า กระเป๋า และอื่นๆที่ใช้ในการเดินทาง
และต่อให้ทุกสิ่งนั้นคุณผลิตมันขึ้นมาเองหมด สมมติน่ะนะ
ไม่ว่าอย่างไร ตัวคุณเองก็ต้องถูกคลอดออกมาโดยใครอีกคนที่ไม่ใช่คุณอยู่ดี
จากประโยคสั้น ๆ นี้ เห็นได้ชัดว่าทำไมเราต้องรู้จัก “คุณ” และคนอื่นๆที่ไม่ใช่ “คุณ”

ฉันชอบมองเส้นเลือดที่ฝ่ามือ
มันมีสีม่วง เขียว แดง ม่วงอมเขียว เขียวอมแดง และอีกสารพัดเฉดสีปนเป
เป็นสีของชีวิต และของทุก ๆ ชีวิต
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งอัศจรรย์

 

..................................................

 

 คัดลอกจาก : https://peenud.wordpress.com/category/ มองเรา-แล้วมองโลก/

 

 

Maintained by: e-Daiyah Group (1429 H - 2008).