คำวอนของคนลืมรัก

Posted May 6th, 2010 by e-Daiyah

มนุษย์รู้ตัวไหมว่า ตัวเองมีความรู้สึกหนึ่งที่เป็นอมตะ นั่นคือการรักผู้ให้ รักผู้ที่ทำดีกับตน ผู้ที่หวังดีและคอยเอาใจใส่ ตลอดจนเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนปรารถนาให้ ความรู้สึกอันงดงามที่หลายครั้งเรามองข้ามมันไป ใครที่เรารักมากที่สุดและใครที่รักเรามากที่สุด ผู้ใดที่เราคิดอยากเจอเขามากที่สุดทุกลมหายใจ?

อย่าเพิ่งตอบ ก่อนที่จะมองรอบๆ ตัวเอง และเพ่งดูสรรพสิ่งเล็กๆ ด้วยใจจดจ้อง

คิด… ผู้ใดประทานดวงตาให้ข้าได้มองเห็นสีสันอันงดงามบนโลกนี้ ผู้ใดสร้างหูให้ข้าได้ยินเสียงบรรเลงอันไพเราะของวิหคน้อย ลิ้นมันทำด้วยสิ่งใดไฉนจึงร้องได้เสนาะหูนัก

คิด… มือไม้ของข้าขยับเขยื้อน จมูกของข้าก็ดมกลิ่น ข้ามีสมองที่ใช้คิด ใช้ฝัน ใช้กำหนดจินตนาการ ข้าเห็นดวงอาทิตย์ส่องแสงประกาย ข้าเห็นต้นไม้มีใบสีเขียว ดอกมันบานสะพรั่งเต็มต้น ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายในอากาศด้วยลมที่หอบพัด ดูท้องฟ้าสีครามนั่น ดูแม่น้ำที่ไหลเอื่อย

พระเจ้า ! … พระองค์สร้างมันขึ้นมาได้เช่นไรกัน …?

ทุกสิ่งที่ข้าพระองค์เห็น ทุกอย่างที่ข้าพระองค์รู้ ทั้งหมดเป็นของพระองค์ ตัวข้าพระองค์ก็เป็นของพระองค์ ตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งกายใจและความรู้สึกนึกคิด มีเพียงพระองค์เท่านั้นที่ข้าพระองค์รู้ว่า ไม่มีใครอื่นอีกที่ทรงอำนาจ มีพลังและทรงเกรียงไกร

มนุษย์เอ๋ย .. ช่างน่าอายนัก ทำไมข้าลืม ทำไมข้าเผลอ ทำไมข้าไม่นึกว่าข้ารักพระองค์ โอ้ ผู้อภิบาลชั้นฟ้า โอ้ ผู้ที่ดวงดาวในจักรวาลต่างสดุดีสรรเสริญ โอ้ ผู้กำหนดนรกและสวรรค์ ข้าพระองค์ขอโทษ …

ทุกครั้งที่นึกถึงความจริงเช่นนี้ ความละอายเกือบจะละลายเป็นสายน้ำอาบแก้ม ทำไมหนอผู้อ้างตนว่ารักองค์อัลลอฮฺสุดหัวใจ เคยบ้างไหม สะดวกใจลุกขึ้นมากลางดึกเพื่อซบหน้าลงตรงหน้าพระพักตร์อันสูงส่ง พระพักตร์อันงดงาม ที่ผู้เป็นมุอ์มินเท่านั้นจะได้เห็น ในวันที่พระองค์ทรงอนุญาต ในสวรรค์ ในที่ที่มีแต่ความสุข

และความสุขสุดยอดที่สุดในสวรรค์ คือการได้เห็นพระเจ้าของพวกเขา พระเจ้าของเรา ผู้เป็นองค์อภิบาลโลกนี้ ผู้ทรงประทานให้มีฟ้าคุ้มหัว ผู้สร้างแผ่นดินให้เราเหยียบ ผู้หลั่งฝนให้เราชุ่มชื้น ผู้ปลุกชีวิตให้งอกออกมาจากพื้นธรณี ผู้ขีดให้สายน้ำไหล ผู้สร้างสรรพสัตว์

องค์อัลลอฮฺผู้ทรงกล่าวแก่มนุษย์ว่า

"จงบอกแก่บ่าวของข้าว่า แท้จริงข้าเป็นผู้อภัยและเมตตานัก และแท้จริงการทรมานของข้าคือการทรมานที่แสนเจ็บปวด" (ความหมายจากสูเราะฮฺ อัล-หิจญ์รฺ อายะฮฺที่ 49-50)

ใช่แล้ว พระองค์คือผู้ทรงเมตตา เพราะพระองค์มิทรงเคยทอดทิ้งบ่าว แม้จะทำบาปต่อพระองค์เต็มฟ้า

บางครั้งก็ฉงนใจว่า ทำไมพระองค์ยังทรงให้ ทั้งๆ ที่ใจของบ่าวยังไม่คิดเลิกจะทำผิด ทั้งๆ ที่ยังขี้เกียจและคร้านจะทำดี ทีอย่างอื่นทำไมเวลาชอบทั้งหลงทั้งรัก ทำไมกับพระองค์จึงไม่คิดจะหลงรักให้หมดใจบ้าง

หรือนี่ใช่เป็นการลงโทษ ให้บ่าวเผลอตลอดชีวิต ให้บ่าวลืมว่ามีพระองค์ผู้เดียวที่ควรแก่การรักและมอบใจ หรือนี่คือการบอกเป็นนัยว่า บ่าวได้ใช้สิทธิแห่งความสุขบนโลกนี้แล้ว มันหมด หมดจนไม่มีสิทธินั้นอีกในสวรรค์

โอ้ผู้เป็นเจ้า ได้โปรดชี้ให้ข้าพระองค์สำนึก ได้โปรดทำให้ข้าพระองค์คิดได้ ว่ามีอีกความสุขหนึ่งที่ข้าพระองค์รอคอย …

ได้โปรด… ขอข้าพระองค์ได้ยลโฉมพระพักตร์ของพระองค์ด้วยเถิด !