กลุ่มชนที่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน และวิชาการอยางลึกซึ้ง

กลุ่มชนที่ก้าวผ่านปัญหาอุปสรรค และปฏิเสธเรื่องไร้สาระ แก้ไขปัญหาด้วยสถานการณ์จริง ไม่ใช่ด้วยกับการคาดคะเน และต้องไม่ลืมว่าเขากำลังมุ่งหน้าสู่ฟากฟ้าในขณะที่กำลังยืนสง่าอยู่บนแผ่นดิน ดั้งนั้นเขาจะไม่ทิ้งให้สิ่งที่อยู่เบื้องหลังตกอยู่บนความเพ้อฝัน โกหก หรือมโนภาพถึงสิ่งที่มิอาจเป็นไปได้ หรือหวังลม ๆ แล้ง ๆ จนกระทั้งคิดไปถึงการที่จะว่ายน้ำบนบก คิดจะบินโดยที่ไม่มีปีก เขาจะไม่หว่านเมล็ดพืชลงไปในท้องทะเล ไม่เพาะปลูกเมล็ดพันธุ์บนโขดหิน ไม่ทอผ้าด้วยกับการนั่งจินตนาการ และไม่สร้างวิมานในหมอกเมฆ.

กลุ่มชนที่ตั้งความหวังไว้อย่างยาวไกล และไม่ลืมคำนึงสถานการณ์จริง เขาต้องการที่จะมุ่งสู่ชายฝั่งทะเลแห่งความฝัน แต่ต้องระมัดระวังต่อกระแสคลื่นลม และความรุนแรงของพายุที่โหมกระหน่ำ เขาต้องเข้าใจและตระหนักว่า เวลาคือหัวใจของการขับเคลื่อน ดุนยาเป็นสิ่งไม่แน่นอน ส่วนวันคืนที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปนั้นไม่มั่นคง และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกอดรัดความสุขสบายไว้ให้อยู่ในอ้อมแขนตลอดไป “และบรรดาวันเหล่านั้นเราได้ให้มันหมุนเวียนเปลี่ยนไประหว่างมนุษย์” (อาละอิมรอน / 140)

เขาจะไม่หมดอาลัยต่ออัลลอฮฺ ไม่สิ้นหวังต่อความเมตตาของพระองค์ แต่เขากลับเป็นผู้ที่รู้ถึงขอบเขตความสามารถของตนเอง รู้ถึงบริบทของความน่าจะเป็น เขาจะไม่มุ่งหวังผลลัพธ์อันมหาศาลก่อนที่จะลงมือกระทำ ไม่รีบเร่งร้อนใจในการกระทำกิจการต่าง ๆ ไม่ผูกมัดตัวเองในสิ่งที่ไม่มีความสามารถ เขาจะไม่เอาศีรษะมุดเข้าไปในรู จนกว่าเขาจะรู้ทางออกที่ดีเสียก่อน ดั่งกวีอาหรับได้กล่าวว่า “ผู้ที่มีความระมัดระวัง เขายอมตายหากต้องให้เขาเข้าใกล้กุหลาบที่เขายังไม่ได้รู้จักหนามคมของมันเสียก่อน”

กลุ่มชนผู้เข้าใจกฎของอัลลอฮฺในการสร้างสรรค์โลกได้อย่างลึกซึ้งเสมือนที่เขาปฏิบัติต่อบัญญัติอย่างเคร่งครัด เขาจะสถาปนาหลักการบริหารอย่างช้า ๆ เป็นระบบ อดทนรอต่อผลลัพธ์อันหอมหวาน เขาจะรอคอยการเจริญเติบโตจากเมล็ดพันธุ์จนกระทั่งงอกเงยเป็นต้นกล้า รดน้ำพรวนดินจนงอกงามแตกกิ่งก้านสาขา ชุบเลี้ยงจนกระทั่งแตกยอดหน่อ ผลิดอกออกผลรอวันเชยชมรับประทานได้ในที่สุดด้วยการอนุมัติของอัลลอฮฺ

กลุ่มชนที่มีความลึกซึ้งทางวิชาการ ใจกว้างและยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่น ยอมจำนนต่อหลักการและเหตุผล ปฏิเสธต่อสิ่งแปลกปลอมบิดเบือน ไม่กระทำในสิ่งที่ไม่มั่นใจ และไม่กระทำตามอารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวของตนเอง ศึกษาเรียนรู้จากอัลกุรอานและซุนนะฮฺ การใช้สติปัญญาใคร่ครวญเป็นฟัรฎู การพิเคราะห์สังเกตเป็นอิบาดะฮฺ การศึกษาหาความรู้เป็นการญิฮาด การยึดตามบรรพบุรุษอย่างงมงาย คร่ำครึ เป็นสิ่งที่โง่เขลาหลงผิด ดังนั้นเขาต้องวิเคราะห์ต่อทุกสิ่งที่พบเจอการจะตัดสินใจ ศึกษาค้นคว้าก่อนลงมือปฏิบัติ ต้องหาหลักฐานประกอบก่อนที่จะเชื่อมั่น ต้องวางแผนก่อนลงมือทำ ไม่ยอมรับคำตัดสินโดยที่ไม่มีความกระจ่างชัด เพราะดำรัสแห่งผู้สร้างทางวางอยู่ต่อหน้าต่อตาทั้งสองของเขา “พวกท่านจงแจ้งให้ฉันทราบด้วยความรู้อันใดอันหนึ่ง หากพวกท่านเป็นผู้พูดจริง” (อัลฮาม / 143) และดำรัสของพระองค์ “จงกล่าวเถิดมุฮัมมัดว่า ณ ที่พวกท่านนั้นมีความรู้อันใดหรือ ฉะนั้นพวกท่านจะต้องนำมันออกมาให้เรา” (อัลอาม / 148) และอีกดำรัสของพระองค์ “จงกล่าวเถิดมุฮัมมัดว่า พวกท่านจงนำหลักฐานของพวกท่านมา หากพวกท่านเป็นสัตย์จริง” (อัลบากอเราะฮฺ / 111)

กลุ่มชนนักปฏิบัติและสร้างทีมงาน

กลุ่มชนที่ลูกหลานของเขาไม่ได้หยุดอยู่เพียงการพรรณนาถึงความยิ่งใหญ่ในอดีตกาล หรือไม่ได้จมปลักอยู่กับความโศกเศร้าเสียใจต่อความพ่ายแพ้ตกต่ำที่กำลังประสบอยู่ในปัจจุบัน และไม่ได้นั่งรอความหวังต่อชัยชนะที่จะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ทว่าเป็นกลุ่มชนที่เข้าร่วมขบวนการฟื้นฟูด้วยความทุ่มเทเสียสละไม่ใช่ด้วยการอวดดีดูถูก เข้าร่วมปฏิบัติไม่ใช่เพียงแค่ด้วยการพูดโว แท้จริงวีรบุรุษคือผู้กล่าวว่า “นี่คือผลงานของฉัน” ไม่ใช่ได้แค่เพียงกล่าว “นี่เป็นผลงานของพ่อฉัน” ที่มาของชัยชนะ เกิดความเจ็บปวดรวดร้าวของวันนี้ แต่งแต้มเติมเต็มความฝันของวันพรุ่ง และจะบรรลุความสำเร็จได้ด้วยการมุ่งมั่นพยายาม ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยวิธีการที่ไร้สาระตลกโปกฮา เกิดขึ้นด้วยกับการสร้างสรรค์ไม่ใช่ทำลาย กระทำด้วยความสงบนิ่งมิใช่เที่ยวแหกปากตะโกนร้อง อีมานที่แท้จริงนั้นจะฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ และจำแสดงออกซึ่งความเชื่อมั่นด้วยการกระทำ อัลลอฮฺมิได้บันดาลมวลมนุษย์มาเพื่ออื่นใดยอกจากเพื่อให้มาปฏิบัติงาน ยิ่งกว่านั้น มิได้กำหนดพวกเขามานอกจาก “เพื่อเราจะทดสอบพวกเขาว่า ผู้ใดในหมู่พวกเขามีผลงานที่ดีเยี่ยม” (อัลกะฮฺฟี / 7) จากเหตุผลดังกล่าวจึงนับได้ว่า การปฏิบัติงานจึงเป็นฟัรฏู การปฏิบัติคุณงามความดีคืออิบาดะฮฺ และการช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันเป็นการญิฮาด พวกเขามั่นใจว่าผลบุญจากการประกอบคุณงามความดีจะไม่สูญหายและไม่ถูกอธรรมแม้สักเพียงเล็กน้อยเท่าผงธุลี และแน่นอนอัลลอฮฺจะให้รอซูลและผู้ที่ศรัทธาเห็นการงานของพวกเขา.

กลุ่มชนที่มีความเชื่อมั่นต่อการปฏิบัติงานแบบระบบญามาอะฮฺสำหรับปกปักษ์สาส์นแห่งอิสลาม และร่วมทวงความยิ่งใหญ่แห่งอิสลามคืนมา จึงเป็นหน้าที่และความจำเป็น ภารกิจในการทำงานระบบญามาอะฮฺนับเป็นพื้นฐานสำคัญ เป็นกฎข้อบังคับของศาสนา และความจำเป็นของระบบนี้คือต้องวางอยู่บนพื้นฐานของสถานการณ์ฯในปัจจุบัน การปรับปรุงเปลี่ยนแปลงในระดับปัจเจกชน ถึงแม้ว่าเป็นพื้นฐานสำคัญ แต่ว่าจะไม่ประสบความสำเร็จได้นอกจากต้องดำเนินไปภายใต้อ้อมกอดของระบบญามาอะฮฺ

พวกเขาจะศึกษาหาความรู้จากคัมภีร์ของพระผู้เป็นเจ้าโดยพระองค์ทรงสนทนา / โดยตอบโต้กับพวกเขาด้วยกับสำนวนที่เป็นหมู่คณะ (ญามาอะฮฺ) “โอ้บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย” จนกระทั่งพวกเขาเกิดความรู้สึกว่า พวกเขาเยมอภาคกันในการตอบสนองคำสั่งใช้ของอัลลอฮฺ และหยุดกระทำจากสิ่งต้องห้าม เช่นกัน พวกเขาศึกษาได้จากคัมภีร์ของพวกเขาว่าต้องกระซิบกระซาบอย่างใกล้ชิดขณะที่พวกเขาอ่านซูเราะฮฺ อัลฟาติหะฮฺในทุกครั้งที่ละหมาดด้วยกับสำนวนเป็นหมู่คณะ “เฉพาะพระองค์เท่านั้นที่เราเคารพภักดีและเฉพาพระองค์เท่านั้นที่เราขอความช่วยเหลือ ขอพระองค์ทรงแนะนำแก่พวกเราซึ่งแนวทางอันเที่ยงตรง” (อัลฟาติหะฮฺ / 5-6) เขากล่าวในนามหมู่คณะ ถึงแม้ว่าเขาอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ในส่วนลึกของเขายังคงดำเนินไปภายใต้ระบบญะมาอะฮฺ โดยที่เขากล่าวออกมาจากปลายลิ้น ทำให้ตนเองถูกหลอมรวมไปในหนทางแห่งประชาชาติ โดยที่เขาซ่อนเร้นคำว่า “ฉัน” เพื่อใช้คำว่า “พวกเรา” ให้ปรากฏเด่นชัดขึ้นมาแทนที่

และพวกเขาศึกษาเรียนรู้จากคัมภีร์แห่งพระผู้อภิบาลถึงการยึดมั่นในสายเชือกของอัลลอฮฺโดยพร้อมเพรียงกัน และไม่แตกแยก ช่วยเหลือซึ่งกันและกันในเรื่องคุณธรรมและความยำเกรง ตักเตือนกันเรื่องสัจธรรมและความอดทน จะไม่แตกแยกเสมือนกับการแตกแยกที่เกิดขึ้นกับผู้ที่มาก่อนพวกเขา พวกเขาจะไม่ทะเลาะวิวาทซึ่งกันและกัน และจะไม่กระทำการใด ๆ ที่จะนำพาไปสู่การแตกแยกซึ่งเป็นผลให้เกิดการบ่อนทำลายความเป็นปึกแผ่น.

แม้พวกเขาจะมีเพียงคนเดียว แต่จะเพิ่มขึ้นด้วยกับเพื่อนฝูง ญาติพี่น้อง การดำรงอยู่อย่างลำพังอาจจะอ่อนแอ แต่มันจะแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยกับพลังแห่งญามาอะฮฺ เสียงร้องตะโกนเพียงคนเดียวอาจจะเบา แต่หากร้องตะโกนพร้อมกันเป็นญามาอะฮฺ เสียงนั้นก็จะก้องกังวาน แท้จริงพระหัตถ์ของอัลลอฮฺอยู่พร้อมกับญามาอะฮฺ หมาป่าจะเลือกกินแกะที่อยู่ตัวเดียวเพียงลำพัง แต่หากอยู่กันเป็นฝูงแกะมันย่อมไม่กล้ากรายกล้ำ ความเป็นปึกแผ่นจะมาทดแทนความอ่อนแอของคนจำนวนน้อย ส่วนเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ที่ประชาชาติอิสลามร่วมฝันฝ่านั้นคือ การปลดปล่อยสู่ความเป็นเอกภาพ ภราดรภาพ ร่วมฟื้นฟูและพัฒนาให้สัจธรรมเกิดขึ้นอย่างยั่งยืน ปกครองภายใต้หลักการอิสลาม และเผยแพร่ให้กระจายออกไป ภารกิจอันใหญ่หลวงนี้จะสำเร็จมิได้ นอกจากจะต้องมีการทุ่มเทเสียสละของญามาอะฮฺและสิ่งที่จำเป็นก็จะไม่สมบูรณ์ขึ้นได้นอกจากจะต้องมีมัน ดังนั้นความเป็นญามาอะฮฺถือเป็นวายิบที่จะต้องก่อสร้างขึ้นมาให้จงได้

ญามาอะฮฺ จะสอนพวกเขาให้ศึกษาโลกแห่งความเป็นจริง กรองสถานการณ์ให้เข้าใจว่ากลุ่มชนผู้อธรรมเขาจะรวมตัวกันในเรื่องของความอธรรม ดังนั้นเหมาะสมยิ่งกว่า ที่กลุ่มชนแห่งสัจธรรมจะต้องรวมตัวกันบนพื้นฐานของสัจธรรม

สมรภูมิครั้งสำคัญคือการรวบรวมกำลังพลที่อยู่ท่ามกลางความแตกแยก กระจัดกระจาย เพื่อร่วมกันเผชิญหน้ากับศัตรู “แท้จริงอัลลอฮฺทรงรักบรรดาผู้ที่ต่อสู้ในหนทางของพระองค์เป็นแถวเดียวกัน ประหนึ่งพวกเขาเป็นอาคารที่ยึดมั่นอย่างแข็งแรง” (อัศศ็อฟ / 4)

ก้อนอิฐที่อยู่อย่างกระจัดกระจาย ถึงแม้จะมีจำนวนมากมาย หรือแต่ละก้อนจะมีความแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็มิใช่อาคารบ้านเรือนที่จะยังประโยชน์อันใดให้แก่มนุษย์ได้ หากเราจะเอาประโยชน์จากมันก็จะต้องจับมาก่อให้ก้อนหนึ่งยึดเหนี่ยวอยู่กับอีกก้อนหนึ่งอย่างเป็นระบบ เป็นไปตามหลักวิชาสถาปัตยกรรม เป็นไปหรือตามแปลนที่ถูกเขียนไว้

ดังนั้นพวกเขาจะต้องมุ่งมั่นต่อการค้นหาแนวร่วมที่มีความละม้ายคล้ายคลึงกับพวกเขาโกยโดยเฉพาะกลุ่มที่กำลังเพรียกหาสัจธรรม คัดค้านต่อความอธรรมทั้งหลายแหล่ และเรียกร้องสู่ความดีงามปฏิเสธความชั่วช้าสามานย์ กำชับกันในเรื่องของคุณธรรม ห้ามปรามกันในเรื่องของความอธรรม ทุ่มเทเสียสละ รวบรวมกำลังกายและกำลังใจ เพื่อที่จะทำให้อิฐที่วางเรียงรายอยู่กลับมาเป็นผนัง – กำแพงอันแข็งแกร่ง และดำเนินไปในแนวทางของระบบญามาอะฮฺ พวกเขาลงมือปฎิบัติกันอย่างนิ่งสงบ ให้ชีวิตเชื่อมโยงระหว่างสัจธรรมกับความอดทน ระหว่างความยากลำบากกับความง่ายดาย ปลูกฝังเรื่องความอดทนอดกลั้น และร่วมกันต่อสู้อย่างมิรู้จักเหน็ดอย่างเมื่อยล้า มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะสถาปนาคุณธรรมและความยำเกรง ยืนเคียงข้างกันทั้งในยามทุกข์และยามสุข ผู้ศรัทธากับผู้ศรัทธาเป็นประดุจดั่งอาคารบ้านเรือนซึ่งยึดเหนี่ยวซึ่งกันและกัน

กลุ่มชนแห่งพระผู้เป็นเจ้า ผู้มีหัวใจตั้งมั่นอยู่บนความบริสุทธิ์ (อิคลาศ)

กลุ่มชนที่พลีตนในวิถีแห่งพระผู้อภิบาลแห่งสากลจักรวาล ซึ่งพวกเขามีชีวิตอยู่บนโลกดุนยานี้แต่เฉพาะเรือนร่าง ส่วนจิตใจวิญญาณของพวกเขาเป็นของอาคีเราะฮฺ เขาดำรงตนอยู่บนผืนแผ่นดิน แต่หัวใจกลับโหยหาบัลลังก์แห่งอัลลอฮฺ และหวังที่จะได้เป็นกลุ่มชนจำนวนหนึ่งที่ได้อยู่ภายใต้ร่มเงาของพระองค์ในวันที่ไม่มีร่มเงาใด ๆ นอกจากร่มเงาของพระองค์

พวกเขายึดมั่นอยู่ในสายเชือกของอัลลอฮฺอย่างมั่นคง แต่ละก้าวย่างของพวกเขาจะมีรัศมีแห่งอัลลอฮฺคอยสาดส่องนำทาง หัวใจของพวกเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอันพิสุทธิ์ที่มีต่ออัลลอฮฺ ลิ้นของพวกเขาอ่อนโยนเปียกชุ่มไปด้วยการรำลึกถึงพระองค์ อวัยวะในเรือนร่างของพวกเขาเคลื่อนไหวหมกมุ่นอยู่กับการสวามิภักดิ์ต่อพระองค์ พวกเขามีชีวิตอยู่ด้วยกับอัลลอฮฺ และดำเนินไปเพื่ออัลลอฮฺ ด้วยกับอัลลอฮฺเท่านั้นที่พวกเขายึดมั่น และจากพระองค์เท่านั้นที่พวกเขาขอความช่วยเหลือ และยังพระองค์เท่านั้นที่พวกเขามุ่งแสวงความใกล้ชิดความพึงพอพระทัย ทุกอริยบทของการเคลื่อนไหว ทุกความเป็นไปของการสงบนิ่ง ดำเนินไปตามแสงสว่างของคัมภีร์อัลกุรอาน พวกเขาจะรักกันเพื่ออัลลอฮฺ โกรธกันเพื่ออัลลอฮฺ จะถักทอสายใยความสัมพันธ์สร้างปฏิสัมพันธ์กันเพื่อพระองค์ หยิบยื่นมอบให้แก่กันเพื่อองค์ ต่อสู้เพื่อพระองค์ ฉะนั้น อัลลอฮฺคือปฐมบทของพวกเขา และเป็นเป้าหมายสุดท้ายของพวกเขาเช่นเดียวกัน “พระองค์ทรงเป็นองค์แรก และองค์สุดท้าย” (อัลหะดีด / 3 ) “และแท้จริงจุดหมายปลายทาง(ของเขา)มุ่งไปสู่พระเจ้าของเจ้า” (อัลนัจมฺ / 42)

คุณลักษณะที่โดดเด่นกว่าผู้คนทั่วไปของพวกเขาคือ “เป็นกลุ่มชนที่มีความบริสุทธิ์ใจเพื่ออัลลอฮฺ” พวกเขามีความบริสุทธิ์ใจต่อศาสนาของพวกเขาเพื่ออัลลอฮฺ เสมือนที่พระองค์ทรงเลือกศาสนาอันพิสุทธิ์ให้แก่พวกเขา พวกเขามั่นใจว่าดุนยาถูกสรรสร้างขึ้นมาเพื่อพวกเขา และพวกเขาถูกอุบัติขึ้นมาก็เพื่อพระองค์แต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นพวกเขาเลยไม่สงสัยในสิ่งหนึ่งสิ่งใดในคำดำรัสของพระผู้อภิบาล เมื่อมันได้มาประจักษ์เป็นพยานอยู่เบื้องหน้าและสายตาของพวกเขา “จงกล่าวเถิด (มุฮัมมัด) แท้จริงการละหมาดของฉัน และการอิบาดะฮฺของฉัน และการมีชีวิตอยู่ของฉันและการตายของฉันนั้นเพื่ออัลลอฮฺพระผู้เป็นเจ้าแห่งสากลโลกเพียงเท่านั้น ไม่มีภาคีใด ๆ แก่พระองค์” (อัลอันอาม / 161-162)

เมื่อมนุษย์มีเป้าหมายในการดำรงชีวิตที่ขัดแย้งแตกต่างกัน บ้างก็จมปลักอยู่กับการสะสมทรัพย์สมบัติ บ้างก็มุ่งอยู่กับการแสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศ คลั่งใคล้อยู่กับการควานหาอำนาจบารมี บ้างก็หมกมุ่นหลงใหลอยู่กับนารี ตัณหาราคะ บ้างก็ตกเป็นทาสของสุรายาเมา แต่สำหรับพวกเขานั้น จะเป็นกลุ่มชนที่ไม่ปรารถนาเรื่องอำนาจชื่อเสียง หรือบารมีแห่งโลกนี้และไม่ปล่อยให้ตัวตนสร้างความเสื่อมเสียให้เกิดขึ้นบนหน้าแผ่นดิน ไม่ต้องการความร่ำรวยฟุ้งเฟ้อ เขาจะไม่พันธนาการตัวเองไว้กับความต้องการของอารมณ์ใฝ่ต่ำ เขามักจะอ้อนวอนขอต่อพระผู้อภิบาลว่า “อย่าได้ให้ดุนยามาครอบงำวิชาความรู้ของเรา เมื่อความสวยงามของดุนยามาประสบกับเรา เราจะจับมันวางไว้บนฝ่ามือและขยี้เสีย เพื่อไม่ให้มันรุกล้ำเข้าไปเกาะกินในหัวใจ” เขาจะเอามันไว้ให้เป็นแค่เพียงทางผ่าน มิได้กอดรัดมันไว้เป็นเป้าหมายในการดำเนินชีวิต แต่ทว่าสิ่งที่เป็นสารัตถะสำคัญของพวกเขาคืออาคีเราะฮฺ เพราะทุกสรรพสิ่งที่งอกขึ้นดำรงอยู่บนผืนแผ่นดินจะละลายกลายเป็นดินในที่สุด

ดวงใจทุกดวงของพวกเขาถักร้อยไว้ด้วยกับความปลื้มปีติแห่งการเคารพภักดีต่ออัลลอฮฺ ไม่ได้ร้องหาสิ่งอื่นใดมาเป็นพระเจ้านอกจากพระองค์ไม่ต้องการรัฐธรรมนูญอื่นใดมาปกครองนอกจากอัลกุรอาน ไม่ยอมรับหรือลอกเลียนบุคลิกภาพของผู้ใดนอกจากแบบอย่างของท่านรอซูลลุลลอฮฺเท่านั้น วิถีชีวิตของพวกเขาหลุดพ้นจากวงจรของพระเจ้าจอมปลอม ไม่ยอมจำนนอิบาดะฮฺต่อสิ่งใดอื่นจากอัลลอฮฺ สติปัญญาและหัวใจของพวกเขาไม่ยอมสิโรราบต่อสิ่งใดนอกจากดำรัสของอัลลอฮฺพระผู้เป็นเจ้าแห่งสากลจักรวาล พวกเขาเข้าใจความหมายของคำขอพร วอนขอความช่วยเหลือต่ออัลลอฮฺด้วยความหวัง และความหวั่นเกรงอย่างลึกซึ้ง “เฉพาะพระองค์เท่านั้นที่เราเราเคารพภักดี และเฉพาะพระองค์เท่านั้นที่เราขอความช่วยเหลือ” (อัลฟาติหะฮฺ / 5)พวกเขาสามารถแบ่งแยกหนทางอันเที่ยงธรรมกับหนทางที่หลงผิดออกจากกันอย่างชัดเจน

ชนผู้สืบเชื้อสายแห่งอัลอิสลาม

เมื่อมีผู้ถามถึงสัญชาติ หรือเชื้อสาย หรือเอกสารประจำตัวต่าง ๆ ของพวกเขา พวกเขาจะตอบว่า เขาคือ “มุสลิม” ไม่ได้เป็นมุสลิมเฉพาะชื่อหรือสกุล ไม่ได้เป็นมุสลิมเพราะมรดกหรือหรือสภาพแวดล้อม แต่เป็นมุสลิมด้วยกับการศึกษาเรียนรู้ จำนนต่อหลักฐานที่สอดรับกับสติปัญญาพยายามลิ้มลองและสัมผัส ประดับประดาชีวิตของพวกเขาด้วยกับจรรยามารยาทอันดีงานแห่งอิสลาม พวกเขาต่อต้านญาฮีลียะฮฺด้วยชีวิต เรียกร้องสู่อัลลอฮฺบนเส้นทางของความรู้ พวกเขาพึงพอใจและหวงแหนอิสลามอย่างที่สุด จะไม่ให้พวกเขาพึงพอใจได้อย่างไรเล่า ขณะที่พระผู้ทรงสร้างชีวิตเขายินดีพอพระทัยมอบมันให้แก่พวกเขา “วันนี้ฉันได้ให้ศาสนาของพวกเจ้าสมบูรณ์แล้ว และได้ประทานความครบถ้วนให้แก่สูเจ้า และฉันได้เลือกอิสลามให้เป็นศาสนาแก่พวกเจ้า” (อัลมาอิดะฮฺ / 3) “และผู้ใดแสวงหาศาสนาใดอื่นจากอิสลาม ศาสนานั้นจะไม่ถูกตอบรับเป็นอันขาดและในวันอาคีเราะฮฺเขาจะตกอยู่ในบรรดาผู้ที่ขาดทุน” (อาละอิมรอน / 85) “เมื่อพวกเขาถูกเรียกร้องไปสู่อัลลอฮฺและรอซูลของพระองค์เพื่อให้ตัดสินปัญหาระหว่างพวกเขา พวกเขากล่าวว่า เราได้ยินแล้ว และเราเชื่อฟังปฏิบัติตาม” (อัลมาอิดะฮฺ / 3) และเมื่อพวกเขาถูกเรียกร้องสู่การตัดสินปัญหาตามแนวทางของฏอฆูต (ทุกสิ่งที่ถูกกราบไหว้อื่นจากแนวทางของอัลลอฮฺและรอซูล) พวกเขาจะกล่าวว่า : เราปฏิเสธแล้ว และเราฝ่าฝืนแล้ว

พวกเขาต่อต้านการเลียนแบบอารยะธรรมทั้งจากตันตกและตะวันออกทุกรูปแบบ แสงสว่างของพวกเขาถูกส่องมาจากคบเพลิงที่มีความจำเริญ “มันมิได้อยู่ทางตะวันออกและมิได้อยู่ทางตะวันตก น้ำมันของมันแทบส่องประกายออกมา แม้นว่าไฟมิได้กระทบมัน ดวงประทีปซ้อนดวงประทีป” (อันนูร / 35) พวกเขาจะไม่ยอมรับต่อความอธรรมจากระบบทุนนิยม และความมืดบอดของระบอบคอมมิวนิสต์ ไม่ฝักใฝ่พวกเอียงขวาหรือเอียงซ้าย เขาจะอยู่อระจำยึดมั่นอยู่กับศูนย์บริหารงานแห่งอิสลามอัตลักษณ์ของพวกเขาเป็นดั่งคำกล่าวที่ว่า “บิดาของฉันคืออิสลาม ไม่มีบิดาคนใดแล้วนอกเหนือจากนี้ ฉันมีความภาคภูมิใจมากยิ่งกว่าเผ่ากัยซ์หรือเผ่าตะมีม”

กลุ่มชนนักเผยแพร่และนักต่อสู้

เป็นกลุ่มชนแห่งนักเผยแพร่นักต่อสู้ เป็นดั่งบรรดามุฮาญิรีนและชาวอันศอร พวกเขาถูกกลั่นมาจากบางส่วนของคุณลักษณะแห่งบรรดาศอฮาบะฮฺ พวกเขาต่อสู้กับตนเองเสมือนกับต่อสู้กับศัตรูของพระองค์ พวกเขาไม่หมกมุ่นกับการต่อสู้กับตัวเองจนลืมศัตรู และไม่มุ่งในการต่อสู้กับศัตรูจนกระทั่งลืมต่อสู้กับตัวเอง ภายนอกพวกเขาต่อกรอยู่เสมอกับความชั่วช้าที่แฝงอยู่ภายในและการปฏิเสธที่อยู่ภายนอก พวกเขาไม่ละทิ้งอาวุธหรือหยุดพักผ่อนหรือละเลยต่อการต่อสู้ และขจัดผองภัยให้หมดไปจนกว่าโลกทั้งผองจะปกครองด้วยอิสลาม ผืนดินทั้งหมดของพระองค์เป็นสนามของพวกเขา ประเทศอิสลามทั้งหมดเป็นประเทศของพวกเขา ไม่ใช่เรื่องแปลกหากท่านเป็นชายอาหรับลุกขึ้นประชันหน้าต่อสู้กับคอมมิวนิสต์ในอัฟกานิสถาน หรือท่านเห็นชาวปากีสถาน ต่อสู้กับยะฮูดีย์ร่วมกับพี่น้องในปาเลสไตน์และในเลบานอนสำหรับพวกเขามองดูผู้ปฏิเสธศรัทธาเป็นศาสนาเดียวกันหมด พวกเขาต่างร่วมขบวนและแห่กันไปสู่วิถีแห่งพระผู้เป็นเจ้า ไม่ลังเลใจที่จะเข้าร่วมทุกสมรภูมิที่เพรียกหาพวกเขาเป็นแนวร่วม ใช้ทุกอย่างที่หามาได้โดยชอบธรรมมาประดับไว้เป้นอาวุธ เพื่อกวัดแกว่ง คร่าทุกความชั่วร้ายด้วยกับพลังที่พวกเขามี แม้บางคราจำเป็นต้องแลกกับชีวิต แต่มันก็คือความคุ้มค่าอันสูงสุดสำหรับพวกเขา ที่ได้พลีทุกอย่างเพื่อปกปักษ์สาส์นอันสูงส่ง “และผู้ใดที่ช่วยเหลือในหนทางของอัลลอฮฺ เขาก็จะได้ภาคผลบุญเท่ากับผู้ที่ร่วมต่อสู้” “และจงต่อสู้ด้วยทรัพย์สมบัติของพวกเจ้า และชีวิตของพวกเจ้าในหนทางของอัลลอฮฺ” (อัตเตาะบะฮฺ / 41) ในบางครั้งต้องต่อสู้ด้วยกับคำพูดเพื่อให้ความจริงได้กระชากหน้ากากของความจอมปลอมของเหล่าเดรัจฉานให้หลุดออกจากใบหน้า แม้บางครั้งพวกเขาอาจจะอ่อนแอ ด้วยการต่อสู้กับอาวุธ แต่จะไม่อ่อนแอที่จะต่อสู้ด้วยกับอัลกุรอานเพราะถือว่าเป็นการญิฮาดที่ยิ่งใหญ่ ดั่งดำรัสของอัลลอฮฺที่ว่า “ดังนั้นพวกเจ้าอย่าเชื่อฟังพวกปฏิเสธศรัทธา และจงต่อสู้กับพวกเขาด้วยกับอัลกุรอานเพราะนั่นเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่” (อัลฟุรกอน / 52)

กลุ่มชนที่มีความภาคภูมิใจในศาสนาอันสูงส่งของพวกเขา ส่วนดุนยาเป็นเพียงทางผางที่ไม่มีค่าควรอันใดแก่การสะสมขวนขวาน สิ่งที่มีค่าราคาแพงยิ่งของพวกเขาคือ หลักการเชื่อมั่น(อากีดะฮฺ) ดังนั้นชีวิตและทรัพย์สมบัติของพวกเขาก็จะมีราคาถูกยิ่งเมื่อนำมาเทียบกับอากีดะฮฺอันสูงค่า ผู้ที่รู้จักค่าของสิ่งที่มีราคาแพงเขาย่อมทุ่มเทสุดความสามารถเพื่อที่จะให้ได้ครอบครองมันไว้ในอ้อมกอด อัลลอฮฺได้ซื้อพวกเขาแล้ว และพวกเขาก็ได้ขายมันออกไปเพื่อพระองค์ โดยได้ทำสนธิสัญญาไว้ระหว่างพวกเขากับพระผู้อภิบาลของพวกเขา ดังนั้นเขาจะไม่รู้สึกเสียใจหรือผิดหวัง และไม่ยอมแลกสิ่งที่มีค่ายิ่งสำหรับพวกเขานั้นคือความโปรดปรานของพระองค์ จนกระทั่งพวกเขาพึงพอใจและมอบสิทธิทั้งหมดของพวกเขาให้แก่พระองค์ โดยที่พระองค์ก็ทรงพอพระทัย “แท้จริงอัลลอฮฺนั้นได้ทรงซื้อจากบรรดาผู้ศรัทธาซึ่งชีวิตของพวกเขาและทรัพย์สินของพวกเขาโดยพวกเขาจะได้รับสวนสวรรค์เป็นการตอบแทน พวกเขาจะต่อสู้ในหนทางของอัลลอฮฺ และพวกเขาจะฆ่า และพวกเขาจะถูกฆ่า เป็นสัญญาของพระองค์เองอยางแท้จริง ซึ่งมีปรากฏอยู่ในคัมภีร์เตอรอต อินญีล และอัลกุรอาน และใครเล่าจะรักษาสัญญาของพวกเขาได้ดียิ่งไปกว่าอัลลอฮฺ ดังนั้นพวกเจ้าจงภาคภูมิใจในการขายของพวกเจ้าเถิด ซึ่งในสิ่งที่พวกเจ้าได้ขายมันไป และนี่คือชัยชนะอันใหญ่หลวง” (อัตเตาบะฮฺ / 111)

และท่ารอซูลุลลอฮฺได้กล่าวไว้ความว่า “ผู้ใดที่กลัว(ถึงบ้านอย่างไม่ปลอดภัย)ก็จงออกเดินทางตั้งแต่พลบค่ำ และผู้ที่ออกเดินทางตั้งแต่พลบค่ำเขาจะถึงบ้านของเขาอย่างปลอดภัย พึงทราบเถิด แท้จริงสินค้าของอัลลอฮฺนั้นมีราคาแพง พึงทราบเถิดแท้จริงสินค้าของอัลลอฮฺนั้น คือ สวนสวรรค์” เรางานโดยตีรมีซีย์

ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นดั่งพอค้าที่ดื่มด่ำอยู่ในกระแสธารของความบรมสุข มีความหวังว่าการค้าขายของพวกเขาจะไม่มีวันขาดทุนหรือสูญเปล่า การค้าของของพวกเขาคือการอีมานและการญิฮาด ตลาดของพวกเขาคือเมียะห์รอบ(มุมของมัสยิดที่ใช้เป็นที่ทำอิบาดะฮฺ) และทุก ๆ สมรภูมิรบ ส่วนเงินทุนของพวกเขาคือวันคืนที่ก้าวผ่านและอายุขัย และกำไรสุทธิของพวกเขาคือ การอภัยโทษจากอัลลอฮฺ และสวนสวรรค์ชั้นบรมสุขซึ่งมีธารน้ำไหลผ่านอยู่เบื้องล่างนั้น

ทุกครั้งที่เขาเห็นความญาฮิลียะฮฺตั้งเด่นอยู่บนปลายจมูกของผู้มีอำนาจหรือวางชัดเจนอยู่บนศีรษะของชัยฏอน หัวอกของพวกเขาจะเดือดพล่านด้วยความโกรธต่อสิ่งที่อัลลอฮฺทรงห้าม เสมือนน้ำในกาที่เดือดในขณะที่ไฟร้อนจัด ยิ่งกว่านั้น หัวใจของพวกเขาแทบละลายเพราะความโศกเศร้าเสียใจ ประหนึ่งดั่งเกลือที่ละลายด้วยกับน้ำ ไม่มีสิ่งใดในชีวิตมุมินที่ร้ายแรงไปกว่าการที่สัจธรรมถูกย่ำยีบีฑา แล้วนำเอาความอธรรมขึ้นมาอยู่แถวหน้าแทนที่ และการที่บัญญัติของอัลลอฮฺถูกปกปิดซ่อนเร้น แล้วเอาคำพูดของฏอฆูตมาเปิดเผยอยางเด่นชัดอยู่เหนือคำดำรัสของพระองค์

บุคคลอื่นจากพวกเขาจะดำเนินชีวิตโดยไร้ความกังวลโศกเศร้า หากจะโศกเศร้าก็แต่เฉพาะเรื่องราวส่วนตัว หรือครอบครัวเท่านั้น แต่พวกเขาหาเป็นเช่นนั้นไม่ ทั้งยามบ่ายและยามเช้าพวกเขาจะแบกรับความวิตกกังวลของประชาชาติอิสลามอยู่ตลอดเวลา ความเจ็บปวดของประชาชาติอิสลาม ทุกวันนี้เขารู้สึกถึงความปวดร้าว ความเศร้าโศกของประชาชาติที่ประสบอยู่ทำให้หัวใจของพวกเขารู้สึกประหนึ่งดั่งถูกกดทับ

สิ่งแรกที่ทุกคนต้องครุ่นคิดคือ เรื่องของศาสนา ส่วนเรื่องของดุนยาเป็นเรื่องสุดท้ายที่พวกเขาคำนึงถึง ทั้งหมดของพวกเขาจะพูดว่า ประชาชาติของฉันไม่ใช่เป็นแค่ผู้ที่พูดได้แค่ว่า ตัวฉัน ของ ๆ ฉัน ภารกิจอันใหญ่หลวงของพวกเขาคือ การโต้ตอบต่อบรรดาผู้ที่ฝ่าฝืนต่ออัลลอฮฺ พยายามให้พวกเขาเหล่านั้นหวนคืนสู่พระองค์ในสภาพของผู้ที่กลับเนื้อกลับตัว เผยแผ่ต่อบรรดาผู้ที่หลงผิดจากครรลองอิสลามเพื่อให้เขาเหล่านั้นกลับมาสู่พระองค์ในสภาพของผู้ที่ได้รับทางนำ และยืนเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ทำลายประชาชาติแห่งอัลกุรอาน เพื่อที่จะปกป้องประชาชาตินี้ให้หลุดพ้นจากน้ำมือของผู้บิดพลิ้ว ผู้ที่ทำลาย “และผู้ใดเง่าจะมีคำพูดที่ดีเลิศยิ่งไปกว่าผู้ที่เชิญชวนไปสู่อัลลอฮฺ เขาจะต้องปฏิบัติงานที่ดี และกล่าวว่า แท้จริงฉันเป็นคนหนึ่งในบรรดาผู้นอบน้อม” (ฟุศศิลัต /33)

อยู่อย่างคนแปลกหน้า แต่ทว่าอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้

มีชีวิตอยู่กับจิตวิญญาณอันมุ่งมั่น มีเส้นทางในการก้าวเดินอย่างโดดเด่นเสียสละในหนทางของอัลลอฮฺอย่างตอเนื่อง มีชีวิตอยู่อย่างคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าจะอาศัยอยู่ในประเทศของกลุ่มคนเหล่านั้น หรือในขณะที่อาศัยอยู่กับครอบครัวหรือบรรดาเครือญาติก็ตามที ไม่ใช่แปลกตรงที่ประเทศที่อยู่อาศัย หรือที่รูปร่างหน้าตา หรืออำนาจการปกครอง หรือภาษา หากแต่ทว่า เป็นคนแปลกหน้าตรงที่แนวคิด อุดมการณ์ จิตวิญญาณ และเส้นทางในการดำเนินชีวิต พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ 15 เฉพาะเรือนร่าง ส่วนแนวคิดและจิตวิญญาณของพวกเขานั้นเหมือนดั่งการใช้ชีวิตของประชาชาติแห่งอิสลามในยุคแรก ๆ พวกเขามองผู้ร่วมยุคร่วมสมัยและชนในชาติด้วยสายตาที่เป็นธรรม แต่จะยกย่องชื่นชนอย่างสูงยิ่งต่อบุคลิกลักษณะของบรรดาศอฮาบะฮฺ ดังนั้นพวกเขาจะได้สัมผัสอันรู้สึกถึงความแปลกหน้า และมีความปลื้มปีติยินดีอยู่ด้วยกับความแปลกอันนั้น และ “ฏูบานั้นมีสำหรับคนแปลกหน้า”

ความแปลกหน้าอันนี้ไม่ได้ทำให้พวกเขากักขังตัวเองไว้จนทำให้ความหวังหมดสิ้นหรือถึงกับต้องเบือนหน้าหนีจากผู้คนเพื่อหลบทำอิบาดะฮฺ ไม่ได้ปลีกตัวอย่างสันโดษเพื่อทำการเคารพสักการะอย่างยอมจำนน เหมือนดั่งการปฏิบัติของนักบวชคริสเตียนหรือนักพรตในสมัยญาฮีลียะฮฺ หากทว่าความเป็นนักบวชของพวกเขาคือการญิฮาด ความเป็นนักพรตคือการเผยแพร่สู่แนวทางของนบีอิบรอฮีม เหตุดังกล่าวจะส่งผลให้พวกเขายืนหยัดในสมรภูมิอย่างเหนียวแน่น อดทนต่อภัยพิบัติที่ถูกทดสอบ โลดแล่นอยู่บนถนนสายนี้อย่างต่อเนื่อง พวกเขาจะเพิ่มพูนเมื่อผู้อื่นลดหย่อน จะเป็นผู้ปรับปรุงแก้ไขเมื่อผู้อื่นทำเสื่อมเสีย พวกเขาเป็นกลุ่มชนผู้ปลุกเร้าประชาชาติสู่การคืนตื่นตัวสู่อิสลาม เป็นต้นแบบของความบริสุทธิ์ เป็นแบบอย่างให้กับคนรอบข้าง จะอยู่แถวหน้าสุดขณะที่มีเสียงเรียกร้องสู่การญิฮาด และจะร่อนไปอยู่แถวหลังเมื่อมีการแบ่งทรัพย์เชลย จุดเด่นของพวกเขาคือเป็นผู้เสียสละอย่างยิ่ง มิได้มีชีวิตอยู่บนหอคอยงาช้าง ห่างไกลจากผู้คน กระทำตนให้สูงส่งกว่าผู้อื่น จนไม่มีใครเอื้อมถึง หากแต่ทว่าเขาจะอยู่ร่วมกับฝูงชน ใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างกับพี่น้องมุสลิมในทุกที่ ช่วยแบกรับเอาความโศกเศร้าของประชาชาติ ช่วยบรรเทาแก้ไขปัญหาให้กับผู้อื่น มีส่วนร่วมในความทุกข์และความสุข ลิ้มรสทั้งความเจ็บปวดและความหอมหวาน ทุกพฤติกรรมดังกล่าวเป็นการอุทิศจากพวกเขา ประชาชาติเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา และพวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของประชาชาติ ไม่ได้แยกส่วนออกจากกันแต่อย่างใด คนเบาปัญญาเท่านั้นที่จะปฏิเสธพวกเขา พวกเขาเป็นดั่งบิดาให้แก่ผู้เยาว์ เป็นเสมือนลูกน้อยให้แก่ผู้อาวุโส เป็นพี่น้องให้แก่ผู้ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เป็นผู้ชี้แนะแนวทางให้กับกลุ่มชนอยางไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ดังนั้นพวกเขาจะคุ้นเคยโดยธรรมชาติ และจะเป็นต้นทุนของประวัติศาสตร์สำหรับทุก ๆ การเคลื่อนไหวเพื่ออิสลาม

กลุ่มชนผู้เข้มแข็ง ผู้มีเกียรติ

พวกเขาดำรงตนในกลุ่มชนและยุคสมัยของพวกเขาอย่างคนแปลกหน้า “เป็นผู้ที่เข้มแข็ง และเป็นผู้ที่มีเกียรติ” พวกเขาจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง ถึงแม้ว่าจะมีแนวร่วมอยู่เพียงน้อยนิด และไม่รู้สึกอ่อนแอหรือท้อถอยถึงแม้ว่าฝ่ายทำลายจะมีจำนวนมากกว่า จิตใจของพวกเขาสูงส่งและเตรียมพร้อม พวกเขาเป็นดั่งภูผาอันมั่นคงสูงตระหว่าน เป็นดั่งดวงดาวแห่งศรัทธาที่เปล่งประกายประดับท้องฟ้า หากคนใดในหมู่พวกเขาต้องล้มตายลงเพราะความหิวกระหาย เขาก็จะไม่แบมือร้องขอต่อใคร แม้พวกเขาจะถูกฆ่าทารุณอย่างทรมานเขาก็จะไม่ยอมก้มศีรษะให้กับผู้ที่ต้อยต่ำ พวกเขามองดูผู้ที่ร่ำรวยและมีอำนาจเหมือนดั่งจิตแพทย์ที่มองดูคนไข้ของพวกเขา จะไม่กลัวเกรงผู้ร่ำรวยเหล่านั้น แต่ทว่ารู้สึกสงสารต่อภาระอันหนักอึ้งที่วางอยู่บนแผ่นหลังของพวกเขา และในหัวอกของพวกเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความป่วยไข้ มองทรัพย์สมบัติที่เขาเหล่านั้นได้แข่งขันกันสะสมด้วยสายตาของผู้ที่รู้ว่ามันมีค่าเพียงเศษวัตถุ “วันที่มัน (เงินทองที่พวกเขาสะสม)จะถูกเผาไปในนรกญะฮันนัม และหน้าผากของพวกเขาและสีข้างของพวกเขาและแผ่นหลังของพวกเขาเราจะทาบด้วยกับมัน นี่แหละคือสิ่งที่พวกเจ้าสะสมไว้เพื่อตัวของพวกเจ้าเอง” (อัตเตาบะฮฺ / 35)

ความเข้มแข็งของพวกเขาเป็นความเข้มแข็งของสัจธรรม และพวกเขากำลังเรียกร้องไปสู่สิ่งนั้น และเกียรติของพวกเขา เป็นเกียรติแห่งอัลลอฮฺ ซึ่งพวกเขาศรัทธามั่นต่อเกียรตินั้น และเกียรติของพวกเขา เป็นเกียรติแห่งอัลลอฮฺ ซึ่งพวกเขาศรัทธามั่นต่อเกียรติอันนั้น “ผู้ใดต้องการเกียรติ ดังนั้นเกียรติทั้งมวลเป็นของอัลลอฮฺ (ฟาฏิร / 10) การมองของพวกเขามองด้วยรัศมีของอัลลอฮฺ การพูดจาของพวกเขา พูดด้วยกับลิ้นของบรรดานบี การเปลี่ยนแปลงของพวกเขาเป็นไปด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่ พวกเขาไม่หลงระเริงอยู่กับคำสรรเสริญเยินยอ และไม่เกรงกลัวต่อคำขู่เข็ญ พวกเขาเป็นดั่งแร่ธาตุ ที่จะไม่หลอมละลายด้วยกับเปลวไฟ และจะไม่ขาดวิ่นด้วยกับการตัดรอนของคมเหล็ก

พวกเขาได้รับการชี้นำจากอัลลอฮฺ ดังนั้นพวกเขาจะไม่หลงผิด พวกเขาได้รับเกียรติด้วยกับศาสนาของพระองค์ ดังนั้นพวกเขาจะไม่ตกต่ำ พวกเขาได้รับชัยชนะด้วยกับพลานุภาพของอัลลอฮฺ ดังนั้นพวกเขาจะไม่มีวันพ่ายแพ้ พวกเขาได้รับความร่ำรวยด้วยกับความร่ำรวยแห่งพระองค์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ยากจนตลอดไป ศิลปินคนหนึ่งกล่าวว่า

“หากฉันมีชีวิตอยู่ก็มิได้อยู่อย่างคนไร้ปัจจัยยังชีพ
หากฉันต้องตาย ฉันก็จะไม่ตายอย่างคนไร้สุสาน
ความมุ่งมั่นของฉันก็เหมือนดั่งความมุ่งมั่นของบรรดากษัตริย์
ส่วนตัวฉันเป็นชีวิตอิสระ
คอยสอดส่องความตกต่ำของการปฏิเสธศรัทธา
เมื่อปัจจัยยังชีพไม่เพียงพอในชีวิตฉัน
ดังนั้นทำไมฉันต้องไปเกรงกลัวซัยด์และอุมัรด้วยเล่า?”

กลุ่มชนที่เมื่อพวกเขาตกอยู่ในวังวนของการทดสอบ พวกเขาจะไม่อ่อนแอพ่ายแพ้ ไฟแห่งการทดสอบจะไม่สามารถเผาผลาญเขาได้ พลังในตัวของพวกเขาจะไม่ดับมอด การทดสอบจะไม่มีชัยเหนือความอดทนของพวกเขา จะไม่ทำให้ความมุ่งมั่นของพวกเขาเหือดแห้ง ไม่ทำให้ความหวังของพวกเขาเลือนหาย หากแต่มันคือโอกาสที่จะซักฟอกขัดเกลาจิตใจของพวกเขาให้เข้มแข็ง เป็นตัวแยกแยะคนในสังคม ทบทวนตัวเองอยู่ตลอดเพื่อเตรียมการสำหรับวันพรุ่ง ไม่รู้สึกตกต่ำ ไม่อ่อนแอหรือพ่ายแพ้ ไม่ยอมสยบต่อสิ่งใด แบบอย่างของพวกเขาในเรื่องดังกล่าวเหมือนแนวทางแห่งกลุ่มชนของพระผู้อภิบาล ซึ่งอัลลอฮฺได้กล่าวสรรเสริญพวกเขาในคัมภีร์ของพระองค์ความว่า “และกี่มากน้อยแล้วจากบรรดานบี ที่กลุ่มชนจำนวนมากได้ร่วมต่อสู้กับเขา และพวกเขามิได้ท้อแท้ต่อสิ่งที่มาประสบกับพวกเขาในหนทางของอัลลอฮฺ และพวกเขาหาได้อ่อนกำลังลง และพวกเขาไม่ยอมสยบต่อสิ่งใด และอัลลอฮฺจะทรงรักใคร่บรรดาผู้ที่อดทน และคำพูดของพวกเขาไม่ได้ปรากฏเป็นอื่นใดนอกจากพวกเขาเหล่านั้นกล่าวว่า โอ้พระผู้อภิบาลของเรา โปรดทรงอภัยโทษให้กับเราด้วยเถิดจากบรรดาความผิดของพวกเรา และการที่พวกเรากระทำเกินเลยในกิจการของพวกเรา และโปรดทำให้เท้าของพวกเรามั่นคงอยู่ และทรงช่วยเหลือพวกเราให้มีชัยชนะเหนือบรรดาผู้ปฏิเสธด้วยเถิด แล้วอัลลอฮฺก็ทรงประทานให้แก่พวกเขาซึ่งผลตอบแทนแห่งโลกนี้ และผลตอบแทนแห่งอาคิเราะฮฺ และอัลลอฮฺนั้นทรงรักใคร่ผู้ประกอบคุณงามความดีทั้งหลาย” (อาละอิมรอน / 146-148)

เหตุผลข้างต้นทำให้เขามีชัยชนะเหนือการทดสอบ เขาจะเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส และเขาจะก้าวพ้นการทดสอบอย่างผู้มีความปรีชาสามารถ และสะอาดยิ่ง ดั่งพจนารถแห่งศาสดา “อุปมาผู้ที่ศรัทธาเมื่อประสบกับภัยพิบัติ อุปมาดั่งเหล็กที่ถูกไฟไหม้ ส่วนที่ไม่ดีจะละลายและคงไว้แต่ส่วนที่ดี” ส่วนบรรดาผู้ที่ก้มศีรษะให้กับผู้อื่นเวลาเผชิญหน้ากับบรรดาผู้ที่โอ้อวด จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ ตัวลีบด้วยกับเหตุผลสองประการ หนึ่ง-กลัว สอง-ละโมบ สำหรับชนในยุคแห่งชัยชนะนั้นเขาจะปิดประตูแห่งความกลัวที่เกิดขึ้นในหัวใจของพวกเขา เขาจะไม่หวนกลับไปกลัวต่อสิ่งใดนอกจากอัลลอฮฺและวันอาคิเราะฮฺ เช่นกัน พวกเขาจะปิดประตูของความละโมบที่จะแง้มเปิดขึ้นในหัวใจของพวกเขา พวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันสถิตอยู่ในหัวใจของพวกเขา นอกจากความละโมบในความต้องการการอภัยโทษจากอัลลอฮฺ และละโมบปรารถนาอยากได้สวรรค์ของพระองค์ ที่ได้ถูกเสนอไว้ทั้งผืนฟ้าและแผ่นดิน พวกเขาจะไม่เกรงกลัวต่อความตาย เพราะมันคือปลายทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว และไม่ทุกข์ใจในเรื่องปัจจัยยังชีพ เพราะมันคือส่วนแบ่งที่ถูกจัดสรรไว้แล้วเช่นกัน

บรรดาผู้ที่อธรรมจะไม่สามารถยัดเยียดความอ่อนแอให้เกิดขึ้นในจิตใจของพวกเขาได้ หรือบังคับให้พวกเขาต้องก้มศีรษะให้แก่ผู้ใด ถึงแม้ว่าพวกเขาจะต้องถูกลงทัณฑ์ด้วยแส้ ถึงแม้ต้องลิ้มรสกับความขมขื่น หากผู้อธรรมสามารถยึดครองภายนอกของพวกเขาได้ แต่ก็จะไม่สามารถยึดครองภายในของพวกเขาได้อย่างเด็ดขาด แม้ผู้ปฏิเสธจะกักขังเรือนร่างของพวกเขาไว้ แต่เขาเหล่านั้นก็จะไม่สามารถกักขังกันจิตวิญญาณที่ถวิลหาอิสลามของเขาและเมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับบรรดาทหารของฟิรเอาน์ ที่พยายามเข่นฆ่าหรือยึดตรึงพวกเขา พวกเขาก็จะกล่าวเหมือนดั่งที่บรรดานักไสยศาสตร์กล่าวกับฟิรเอาน์ขณะที่ได้ยอมศรัทธาต่ออัลลอฮฺแล้วว่า “ท่านจงกระทำในสิ่งที่ท่านต้องการจะกระทำเถิด แท้จริงท่านจะกระทำได้ในชีวิตแห่งโลกนี้เท่านั้น” (ฏอฮา / 72)

และด้วยเหตุผลใดเล่าที่ศัตรูผู้โอหังจะสามารถจับกุมคุมขังพวกเขาได้ในเมื่อพวกเขาดำรงอยู่ในกระแสธารแห่งบททดสอบนั้นเสมือนหนึ่งการโยนทองคำแท้เข้าไปในกองไฟ การทดสอบมิได้มีผลอะไรแก่พวกเขานอกจากจะยิ่งเพิ่มความบริสุทธิ์ผุดผ่อง และอีมานอันมั่นคงให้เกิดขึ้น เฉกเช่นเดียวกับเชื้อเพลิงที่ได้เพิ่มความแวววาวให้กับทองคำแท้

แล้วจะมีอะไรเล่าที่ผู้อธรรมสามารถยึดครองหัวใจของผู้ศรัทธาได้ เมื่อพวกเขารู้สึกมีความสุขใจอยู่กับความทุกข์ทรมานเพื่อปกป้องอากีดะฮฺของพวกเขาเสียแล้ว และพวกเขาพร้อมที่จะลิ้มรสชาติของความขมขื่นเพื่อช่วยเหลืองานดะวะฮฺ เขาได้ให้สมญานามแห่งการถูกขับไล่ว่าคือการอพยพหนทางของอัลลอฮฺ การถูกคุมขังเป็นการปลีกตัวเพื่อสวามิภักดิ์ต่อพระองค์อัลลอฮฺ การถูกฆ่าเป็นการตายในหนทางของอัลลอฮฺ

กลุ่มชนผู้สร้างดุลยภาพและความยุติธรรม

พวกเขาเป็นกลุ่มชนที่สร้างดุลยภาพและความยุติธรรมให้เกิดขึ้นในทุกที่ที่เขามีชีวิตอยู่ โลดแล่นอยู่บนเส้นทางอันเที่ยงตรง ไม่โอนเอนไปในแนวทางหนึ่งแนวทางใด ไม่จมปลักอยู่กับวัตถุนิยมและไม่มุ่งแต่เฉพาะเรื่องจิตวิญญาณ เรียนรู้สิทธิแห่งพระผู้อภิบาลที่เขาต้องมอบให้ สิทธิที่พึงมีแก่พวกเขาที่จำเป็นจะต้องกระทำ สิทธิที่พึงมีแก่ครอบครัว สิทธิที่พึงมีแก่สังคมที่พวกเขาอาศัยอยู่ ดังนั้นพวกเขาจะเป็นผู้มอบทุกสิทธิที่ควรค่าแก่สิทธินั้น ปฏิบัติต่อสิ่งที่เป็นฟัรฏูโดยไม่ละเลยสิ่งที่ถูกส่งเสริม เพราะอัลลอฮฺทรงรักใคร่ต่อผู้ที่ปฏิบัติในสิ่งที่พระองค์ส่งเสริมให้กระทำ เหมือนกับการปฏิบัติอย่างจริงจังในสิ่งที่เป็นฟัรฏู เป็นผู้บอกกล่าวข่าวดี มิใช่เป็นผู้ขู่เข็ญผู้อื่นด้วยข่าวร้าย ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไม่ใช่ใช้ชีวิตอยู่บนความยากลำบากดั่งที่อัลกุรอานได้บอกเล่าพวกเขา แท้จริงนั้นอัลลอฮฺทรงต้องการให้บ่าวของพระองค์มีความสะดวกง่ายดาย ไม่ได้บังคับให้พวกเขาประสบกับความยากลำบาก และไม่ได้ทำให้ศาสนาของพวกเขาเป็นสิ่งที่เกินเลยขอบเขตของความสามารถ พวกเขาสามารถเรียกร้องสู่สาส์นแห่งพระองค์ด้วยกับความนอบน้อมเมตตาไม่ใช่ด้วยความบ้าคลั่ง เชิญชวนด้วยหลักการและเหตุผล มิใช่ทำอย่างคนสิ้นคิด และโต้ตอบด้วยวิธีการแห่งสันติ ประหนึ่งดำรัสแห่งอัลลอฮฺได้วางอยู่เบื้องหน้าพวกเขา “จงเรียกร้องแนวทางแห่งพระผู้เป็นเจ้าของเจ้าโดยสุขุมและการตักเตือนที่ดี และจงโต้ตอบพวกเขาด้วยกับสิ่งที่ดีกว่า” (อัลนะหฺลุ / 125)

พวกเขามองดูผู้ฝ่าฝืนด้วยสายตาของหมอที่มองดูผู้ป่วยที่ต้องได้รับการเยียวยา ไม่ใช่ด้วยสายตาของตำรวจที่ต้องการตะครุบโจรผู้ร้าย ไม่กล่าวหาผู้ฝ่าฝืนว่าเป็นกาฟิร เพราะเขาเกรงกลัวว่ามันจะย้อนคืนสู่ตัวเอง และจะไม่กล่าวตำหนิผู้อื่นว่าพินาศแล้ว ไม่ใส่ไคล้ผู้อื่นแล้วแสดงตนว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ดั่งพจนารถของท่านศาสดา “ผู้ที่กล่าวหาผู้อื่นว่าพินาศแล้วดังนั้นความพินาศได้ประสบกับเขา” (รายงานโดยมุสลิม)

พวกเขายอมรับความคิดของผู้อื่นโดยไม่ฝักใฝ่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด หากมันไม่ขัดแย้งกับบทบัญญัติ พวกเขารู้จักแยกแยะระหว่างประเด็นหลักกับข้อปลีกย่อย พวกเขายืนหยัดในหน้าที่หลักอย่างหนักแน่นเหมือนดั่งแผ่นเหล็กกล้า และนุ่มนวลต่อข้อปลีกย่อยเหมือนใยไหม สามารถจำแนกและเรียงลำดับขั้นความสำคัญของงานได้อย่างชัดเจน สามารถตัดสินบ่งชี้(หู่กม)ต่อเรื่องราวต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน แม่นยำ บอกได้ว่าคือฟัรฏู หรือสุนัต สิ่งที่หะรอมไม่ปะปนกับสิ่งที่เป็นมักรูห์ แยกบาปใหญ่ออกจากบาปเล็กได้อย่างชัดเจน สิ่งที่มีมติเห็นพ้องจากนักวิชาการว่าเป็นวาญิบ หรือ หะรอม นั้นไม่ได้เป็นเรื่องของความขัดแย้ง ส่วนที่มีหลักฐานยืนยันจากตัวบทชัดเจน แยกออกจากส่วนที่มีหลักฐานโดยการวินิจฉัยจากนักการศาสนา และพวกเขาไม่ได้กระทำตนเป็นผู้อวดรู้ หากทว่าพวกเขาจะกลับไปหาผู้ที่มีความรู้ ผู้เชี่ยวชาญเพื่อไต่ถาม และแน่นอนทีเดียวสำหรับทุกสาขาวิชานั้นย่อมมีผู้เชี่ยวชาญเฉพาะและมีประสบการณ์ ดังที่อายะฮฺอัลกุรอานได้บอกไว้ความว่า “และไม่มีผู้ใดแจ้งแก่พวกเจ้าได้ นอกจากพระผู้ทรงรอบรู้ตระหนักยิ่ง” (ฟาฏิร / 14) “ดังนั้นจงถามผู้รู้เกี่ยวกับพระองค์”(อัลฟุรกอน / 59) “ดังนั้นพวกเจ้าจงถามผู้รู้หากพวกเจ้าไม่รู้” (อัลนะหฺลุ / 43)

พวกเขาไม่ได้หมดเวลาไปกับการโต้เถียงเกี่ยวกับบัญญัติปลีกย่อย(คิลาฟียะฮฺ) หรือตอบโต้กันในเรื่องไร้สาระ พูดกันตั้งแต่เรื่องเลือดยุงจนกระทั่งถึงเหตุการณ์นองเลือดอย่างรุนแรงของหุซัยน์ มุ่งมั่นสร้างสรรค์ไม่ได้หมายมั่นในการทำลาย เรียกร้องสู่การรวมตัว และออกห่างสิ่งที่นำไปสู่ความแตกแยก และสัญลักษณ์แห่งคำประกาศของพวกเขาคือ “เราจะช่วยเหลือซึ่งกันและกันในสิ่งที่เราเห็นพ้องกัน และเราจะอภัยซึ่งกันและกันในสิ่งที่เราขัดแย้งกัน”

พวกเขาจะไม่พูดในสิ่งที่พวกญาฮิลียะฮฺพูดกัน “โอ้พระผู้อภิบาลของเรา โปรดประทานให้แก่เราในโลกนี้เถิด และเขาจะไม่ได้รับส่วนใด ๆ ในโลกอาคีเราะฮฺ” (อัลบากอเราะฮฺ / 200) หากทว่าเขาจะกล่าวในสิ่งที่บรรดาผู้ศรัทธากล่าว “โอ้พระผู้อภิบาลของเราโปรดประทานให้แก่เราซึ่งสิ่งที่ดีงามในโลกนี้ และสิ่งที่ดีงามในอาคิเราะฮฺ และโปรดคุ้มครองพวกเราให้รอดพ้นจากการลงโทษของไฟนรกด้วยเถิด” (อัลบากอเราะฮฺ / 201) แล้วเขาจะวอนขอพรด้วยกับดุอาอฺของท่ารอซูลุลอฮฺ “โอ้อัลลอฮฺ ขอพระองค์ทรงปรับปรุงเรื่องศาสนาของฉัน ซึ่งมันป้องกันความผิดในกิจการของฉัน และทรงปรับปรุงเรื่องดุนยาของฉัน ซึ่งมันเป็นที่พักของฉัน และทรงปรับปรุงเรื่องอาคีเราะฮฺด้วยเถิด ซึ่งฉันต้องกลับไปหามัน” (บันทึกโดยมุสลิม)

พวกเขาไม่มุ่งต่อการขัดเกลาจิตใจจนกระทั่งเฉยเมยต่อร่างกาย และเช่นกัน ไม่มุ่งแสวงหาความสุขใส่เรือนร่างจนกระทั่งลืมขัดเกลาจิตใจ สร้างความสมดุลระหว่างจิตวิญญาณกับวัตถุ รวบรวมระหว่างความรู้และอีมาน ระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงและสมมุติฐาน ระหว่างสติปัญญาอันแยบแหลมกับจิตใจอันบริสุทธิ์ ยืนหยัดอย่างมั่นคงอยู่กับอุดมการณ์ และมีความสมดุลระหว่างการปฏิบัติหน้าที่และสิทธิ ไม่ละทิ้งเหตุการณ์ในอดีตและไม่ตัดขาดจากเหตุการณ์ปัจจุบัน ใจกว้างยอมรับการเปลี่ยนแปลงต่อวิวัฒนาการใหม่ ๆ ในสิ่งที่มีคุณค่าและยังประโยชน์

พวกเขาปฏิบัติต่อหน้าที่และสิทธิที่มีอยู่เหนือพวกเขาก่อนที่จะเรียกร้องให้ผู้อื่นปฏิบัติ เรื่องใหญ่ที่สุดของพวกเขาคือ “อะไรคือหน้าที่ของฉัน ?” ไม่ใช่ “อะไรที่เป็นสิทธิที่ฉันพึงได้รับ?” กลางวันของพวกเขาเหมือนกับการทำงานของคนทั่วไป แต่ยามค่ำคืนพวกเขาเป็นผู้ศรัทธาคนหนึ่งที่นอบน้อมอย่างที่สุดต่อผู้อภิบาลของพวกเขา จะพบพวกเขาในตอนกลางวันเสมือนนักรบ และจะเจอพวกเขาในตอนกลางคืนในสภาพที่เหมือนนักบวช มีคุณสมบัติเฉกเช่นเดียวกับบรรดากัลยาชนในสมัยท่านรอซูลุลลอฮฺ ยึดแนวทางของชนรุ่นแรกของประวัติศาสตร์อิสลามในการประพฤติความดีงาม ไม่หยิบงานของกลางวันนำไปปฏิบัติกลางคืน หรือนำงานที่ควรทำในเวลากลางคืนมาปฏิบัติในกลางวัน ไม่ให้ความสำคัญสิ่งที่เป็นสุนัต จนกระทั่งละเลยสิ่งที่เป็นฟัรฏู หรือมุ่งเน้นแต่เพียงฟัรฏูหนึ่งแล้วละทิ้งอีกฟัรฏูหนึ่ง

พวกเขารื่นรมย์อยู่กับของฮาลาลจากสิ่งที่อัลลอฮฺได้ทรงประทานมา และสิ่งที่ดีงามจากปัจจัยยังชีพที่พระองค์ได้ทรงมอบให้แก่ปวงบ่าว พวกเขาท่องไปในแผ่นดินเพื่อแสวงหาความโปรดปรานจากอัลลอฮฺ หากคนหนึ่งคนใดในหมู่พวกเขาจำต้องหลับไปในสภาพที่หิวโหยท้องกิ่ว พวกเขาก็จะไม่เหล่ตาคาดหวังไปยังสิ่งที่หะรอม พวกเขามีสติปัญญาพอกับการที่จะไม่แลกซื้อไฟนรกด้วยกับอาหารเพียงหนึ่งคำหรืออารมณ์ใฝ่ต่ำเพียงชั่ววูบ และพวกเขาก็ตระหนักดีถึงผลลัพธ์ของการขายสวรรค์ชั้นบรมสุขด้วยกับปีกของยุง

กลุ่มชนผู้หันเข้าสู่อัลลอฮฺ เพื่อพร่ำขออภัยโทษ
จากคุณลักษณะต่าง ๆ ที่พวกเขาได้กล่าวไว้หมดแล้วนั้น พวกเขายังเป็นกลุ่มชนที่ “กลับเนื้อกลับตัว และพร่ำขออภัยโทษ” พวกเขาจะระมัดระวังตัวเองให้รอดพ้นจากการฝ่าฝืนต่อบทบัญญัติของอัลลอฮฺมากกว่าระวังผองภัยจากศัตรูของพระองค์และศัตรูของพวกเขาเอง พวกเขาพร่ำวอนขอต่ออัลลอฮฺเป็นนิตย์ พวกเขาเพียงพอต่อสิ่งที่ฮาลาลโดยไม่ตกอยู่ในสายธารของสิ่งที่หะรอม เพียงพอใจต่อการภักดีโดยปราศจากการดื้อดึงฝ่าฝืน พวกเขากลัวต่อการละเมิดที่จะตกผลึกอยู่ในจิตใจของพวกเขามากกว่ากลัวว่ามันจะเกิดแก่ร่างกาย เพราะการละเมิดที่เกิดขึ้นในจิตใจนั้นย่อมตกอยู่ในสภาวะที่อันตรายกว่าร่างกาย เพราะการละเมิดที่เกิดขึ้นในจิตใจนั้นย่อมตกอยู่ในสภาวะที่อันตรายกว่าร่างกาย ส่วนหนึ่ง การคิดว่าตัวเองเด่นกว่าผู้อื่น หลงตัวเอง อยากได้ชื่อเสียง โอ้อวด ชอบได้หน้า มองผู้อื่นในแง่ลบ อิจฉาริษยา อาฆาตเคียดแค้นหรืออาการอื่น ๆ ซึ่งอัลกุรอานและอัลหะดีษได้กล่าวเตือนไว้ ซึ่งท่านอีมามฆอซาลีได้ขนานนามมันว่า “สิ่งที่นำไปสู่ความหายนะ” เพราะมันจะทำให้ความประเสริฐจากการถือศีลอด ผลบุญของการละหมาดและกิยามสูญหาย และมันจะกัดเซาะความดีงามเหมือนดั่งกับไฟเผาฟืน

เป็นการเพียงพอสำหรับพวกเขาต่อการอ่านคำสอนต่าง ๆ แห่งอิสลามอย่างใคร่ครวญ ดังต่อไปนี้ “ผู้ใดที่หัวใจของพวกเขามีเพียงอณูหนึ่งของความโอ้อวด เขาจะไม่ได้เข้าสวรรค์” (บันทึกโดย มุสลิม) “บุคคลสามจำพวกที่ล่มสลาย คือ ผู้ที่ยอมจำนนต่อความตระหนี่ ผู้ที่ยอมคล้อยตามอารมณ์ของตนเอง และผู้ที่หลงตัวเอง” “แท้จริงเศษเสี้ยวของความโอ้อวด คือ ชิริก” “โรคของประชาชาติที่มาก่อนพวกท่านจะคืบคลานมาหาพวกท่านอย่างช้า ๆ (คือ) อิจฉาริษยา , การอาฆาตเคียดแค้น , ความอาฆาตเคียดแค้นนั้นเหมือนดั่งกับการโกนศีรษะ ...ฉันมิได้กล่าวว่า เป็นการโกนผมออกจากศีรษะ หากแต่ทว่า มันเป็นการตัดออกจากศาสนา” “โอ้บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย พวกเจ้าจงปลีกตัวออกห่างให้หลุดพ้นจากส่วนหนึ่งของการสงสัย แท้จริงการสงสัยนั้นเป็นบาป” (อัลหุญูรอต / 12)

นี่คือจุดยืนของพวกเขาที่มีต่อการฝ่าฝืนละเมิด แท้จริงพวกเขาจะหวาดกลัวมัน จะนำตัวออกห่างจากประตูที่นำไปสู่การละเมิดและห่างจากเส้นทางที่นำไปใกล้ชิดมัน ปิดกั้นในสิ่งที่ก่อให้เกิดความฝ่าฝืน ออกห่างจากฟิตนะฮฺ ปกป้องตนเองจากสิ่งเคลือบแคลงสงสัย ดังนั้นศาสนาและเกียรติของพวกเขาก็จะรอดพ้นจากข้อสงสัย พวกเขาเป็นสิ่งทีชีวิตที่มาจากลูกหลานนบีอาดัม ซึ่งอัลลอฮฺได้ตรัสไว้ความว่า “และโดยแน่นอนเราให้คำมั่นสัญญาแห่อาดัมแต่กาลก่อนแต่เขาได้ลืมมัน และเราไม่พบความมั่นใจอดทนอันใดในตัวเขา” (ฏอฮา / 115)

พวกเขาไม่ใช่บรรดามลาอิกะฮฺผู้บริสุทธิ์ ไม่ใช่บรรดานบีที่รอดพ้นจากความผิด แท้จริงพวกเขาเสมอเหมือนกับลูกหลานนบีอาดัมคนอื่น ๆ ซึ่งย่อมที่จะมีความผิดพลาด แต่ทว่าพวกเขารีบเร่งหนีห่างจากธรณีสูบ และมุ่งหน้าสู่อัลลอฮฺในสภาพที่กลับเนื้อกลับตัว ขออภัยโทษเสมือนบรรดาผู้ที่มีความตักวาอภัยยำเกรง “เมื่อมีคำชี้นำใด ๆ จากชัยฏอนมาประสบแก่พวกเขา พวกเขาก็สำนึกได้ และทันใดนั้นพวกเขาก็มองเห็น” (อัลอะอฺรอฟ / 210) พวกเขารำลึกถึงสัญญาของอัลลอฮฺที่มีต่อพวกเขา “โอ้ลูกหลานอาดัมเอ๋ย พวกเจ้าอย่าได้เคารพบูชาชัยฏอนมารร้าย แท้จริงมันเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเจ้า และพวกเจ้าจงเคารพภักดีต่อฉัน นี่คือแนวทางที่เที่ยงตรง” (ยาซีน / 60-61) รำลึกถึงความโปรดปรานของอัลลอฮฺที่มีต่อพวกเขา และพันธะสัญญาที่พวกเขามีต่อพระองค์เมื่อพวกเขากล่าวว่า “เราได้ยินแล้ว และเราได้ปฏิบัติแล้ว” (อันนูร / 51) รำลึกถึงพันธะสัญญาของอัลลอฮฺในครั้งอดีต และการเฝ้าติดตามของพระองค์ในปัจจุบัน รวมทั้งการสอบาวนของพระองค์ในอาคีเราะฮฺ ดังนั้นพวกเขาจะมองเห็นสิ่งที่ซ่อนเร้น เมื่อวันหนึ่งร่างกายต้องพ่ายแพ้จิตวิญญาณ พลังศาสนาต้องอ่อนแอต่ออำนาจของอารมณ์ พวกเขาจะไม่ยอมจำนนต่อชัยฏอนและพลพรรคของมันอย่างเด็ดขาด หากทว่าพวกเขาจะกล่าวอย่างที่บรรพบุรุษของเขา อาดัมและเฮาวาอฺเคยกล่าว “โอ้พระผู้อภิบาลของเรา เราได้อธรรมต่อตัวเราเอง และหากพระองค์ไม่ทรงอภัยโทษให้แก่เรา และไม่ทรงเอ็นดูเรา เมตตาเราแล้ว แน่นอนเราต้องตกอยู่ในหมู่ผู้ที่ขาดทุน” (อัลอะรอฟ / 23) นี่คือคุณลักษณะของพวกเขา แท้จริงพวกเขา “เมื่อพวกเขากระทำสิ่งชั่วใด ๆ หรืออยุติธรรมแก่ตัวเองแล้วพวกเขาก็รำลึกถึงอัลลอฮฺ แล้วขออภัยโทษต่อความผิดต่าง ๆ ของพวกเขา และใครเล่าที่จะอภัยโทษต่อความผิดทั้งหลายให้ได้นอกจากอัลลอฮฺ ณ พวกเขาไม่ได้ดื้อรั้น ปฏิบัติในสิ่งที่พวกเขาเคยปฏิบัติมา โดยที่พวกเขารู้กันอยู่” (อาละอิมรอน / 135)

พวกเขาจะพิจารณาใคร่ครวญ และชุกูรต่อความโปรดปรานของอัลลอฮฺที่ประทานมาให้แก่พวกเขาอย่างมากมายเหลือคณานับ พระองค์คือผู้ที่ร่ำรวยยิ่ง ณ ที่พวกเขา พวกเขาจะไม่นำเสนอการงานที่บกพร่องหรือการละเมิดของพวกเขาต่ออัลลอฮฺ เพราะพวกเขาคือบรรดาผู้ที่ยากจนยิ่ง ณ ที่อัลลอฮฺ ดังนั้นพวกเขาจะสำนึกตนอยู่ตลอดเวลาว่าพวกเขาบกพร่องต่อสิทธิที่พึงมีต่อพระองค์ ตระหนักถึงหน้าที่ของพวกเขาที่พึงมีต่อพระองค์ ดังนั้นพวกเขาจึงขอพวกในสิ่งที่ซุลนูน-นบียูนุสวิงวอนขอในขณะที่อยู่ในความมืดบอดสนิทว่า “ไม่มีพระเจ้าอื่นใดที่เที่ยงแท้นอกจากพระองค์ แท้จริงข้าพระองค์เป็นผู้หนึ่งในบรรดาผู้อธรรมทั้งหลาย” (อัลอัมบิยาอฺ/87) ลิ้นของพวกเขาจะเปียกชุ่มอยู่เสมอด้วยกับการพร่ำวอนขออภัยโทษต่อพระองค์และกระตือรือร้นอยู่ตลอดเวลาในการที่จะกลับตัวเข้าหาพระองค์ จะร้องขอดุอาอฺด้วยกับบทดุอาอฺเดียวกันกับที่บรรดาผู้ใช้สติปัญญาใคร่ครวญร้องขอ “โอ้พระผู้อภิบาลของเรา โปรดทรงอภัยโทษแก่เรา แท้จริงเราได้ยินผู้ประกาศเชิญชวนผู้หนึ่งกำลังประกาศเชิญชวนให้มีการศรัทธา ว่า ท่านทั้งหลายจงศรัทธาต่อพระองค์ของพวกเจ้าเถิด และพวกเราก็ศรัทธากัน โอ้พระผู้อภิบาลของเรา โปรดทรงอภัยโทษให้แก่เรา จากโทษทั้งหลายของพวกเรา และโปรดลบล้างความผิดบาปให้พ้นจากพวกเราและโปรดให้เราสิ้นชีวิตโดยอยู่ร่วมกับบรรดาคนดี ๆ ทั้งหลายด้วยเถิด” (อาละอิมรอน / 193)