คำวอนของคนลืมรัก

มนุษย์รู้ตัวไหมว่า ตัวเองมีความรู้สึกหนึ่งที่เป็นอมตะ นั่นคือการรักผู้ให้ รักผู้ที่ทำดีกับตน ผู้ที่หวังดีและคอยเอาใจใส่ ตลอดจนเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนปรารถนาให้ ความรู้สึกอันงดงามที่หลายครั้งเรามองข้ามมันไป ใครที่เรารักมากที่สุดและใครที่รักเรามากที่สุด ผู้ใดที่เราคิดอยากเจอเขามากที่สุดทุกลมหายใจ?

เป็นบ่าวของอัลลอฮฺกันเถิด

มีอะไรที่ทำให้มนุษย์ผู้มีสติสัมปชัญญะคนหนึ่งต้องคับอกคับใจ มากไปกว่าการที่เขานึกถึงความผิดและบาปที่ได้ทำไว้ วิถีมนุษย์ถูกทดสอบให้ต้องทำผิด เพื่อส่อให้เห็นถึงสัญลักษณ์ของความอ่อนแอและความบกพร่องในตัวเอง สรรพสิ่งที่ถูกสร้างไม่มีอันใดเลยเพียบพร้อมสมบูรณ์ ที่สุดของความบริสุทธิ์เป็นเพียงเอกสิทธิแห่งอัลลอฮฺเพียงผู้เดียว

 

มีชีวิตเป็นปุถุชน

ถ้าชอบที่จะคิดและสังเกต ทุกครั้งที่ออกไปเจอผู้คนมากมายในสังคม จะทำให้รู้ว่าอันใดคือความหมายของวิถีชีวิตมนุษย์ ที่ถือเป็นที่สุดของความจริง พูดลึกให้ถูกอีกนิดหนึ่งก็น่าจะได้ว่า นี่คือการเรียนรู้จากคนอื่น เพื่อเอามาใช้กับตัวเองให้ได้สำนึกว่า ที่แท้ตัวเองก็เป็นคน

 

เพราะมีชีวิตเป็นคน จึงต้องเรียนรู้วิถีแห่งปุถุชน ! 

 

ความเงียบให้ชีวิต

โลกมีอายุนานเท่าใดแล้ว ใครรู้บ้าง? บางสิ่งบางอย่างในโลกใช่จำเป็นว่าเราต้องรู้เสมอไป โลกของแต่ละคนมีอายุเท่าชีวิตของคนผู้นั้น ก่อนการมีชีวิตและหลังจากความตายเรียกไม่ได้ว่าเป็นชีวิตโลก

 

มอบความเงียบเป็นของขวัญให้กับชีวิต ในขณะที่คนอีกมากมายลืมชีวิตของพวกเขา !

 

นิยามแห่งความสุข

จะเริ่มต้นอธิบายอย่างไรให้เข้าใจว่า มีช่องทางที่สามารถนำความสุขให้ชีวิตได้นับสิบนับร้อย มันขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ละคน นอกเหนือจากความสุขที่มนุษย์ทุกคนต่างยอมรับด้วยการเห็นพ้องและสัมผัสได้ทั่วกัน

มอบความสุขให้กับตัวเอง ด้วยการเรียนรู้วิถีที่แท้จริงของชีวิต

 

คุณค่าคือการให้

น่าคิด สำหรับใครก็ตามที่พยายามจะหาความหมายของความสุขในชีวิตให้พบ .. ความหมายของการอยู่ร่วมกันในสังคมมนุษย์มีอะไรเป็นตัวแปรที่สามารถจรรโลงความเรียบง่ายที่เปี่ยมสุขได้บ้าง ?

ก่อนกาลอันวุ่นวาย

มนุษย์คือสัญลักษณ์ของความเหลวไหล การใช้ชีวิตอย่างหลงลืมเป็นวิถีที่ได้รับความสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นๆ ทั้งหมด เพราะในความหลงลืมมีแต่ความสุข มีเสียงหัวเราะที่สนุกสนานมีความสะดวกสบายและความรู้สึกปลอดภัย

บางครั้งการหลงลืมของเราก็หาใช่ตั้งอยู่บนสิ่งที่ผิดไม่ หลายครั้งด้วยซ้ำที่เราพบว่าสิ่งที่ไม่เป็นบาปก็เป็นการทดสอบที่น่ากลัว ความสวยงามของวัยหนุ่มสาว การเป็นมิตรและเพื่อนฝูง งานและการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของชีวิต ลูกหลานและทรัพย์สิน หลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เราเคลิบเคลิ้ม และหลงเสียดายไม่กล้าผละจากไปอยู่ในขณะนี้ คือม่านบังตาที่ทำให้เราไม่สามารถมองผ่านไปยังความโกลาหลอันวุ่นวายข้างหน้า

สำหรับผู้ที่เข้าใจศึกษาปรากฏการณ์ต่างๆ รอบตัวที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปร ถ้าเราต่างสังเกตการเดินทางของชีวิตโลกเพียงแค่ชั่วครู่หนึ่ง แน่แท้เราจะได้พบว่า นับวันยิ่งมีชีวิตอยู่นานต่อไป คำบอกเล่าหลายๆ อย่างของคำสอนอันสูงส่ง เริ่มแสดงความจริงให้เห็นเป็นประจักษ์แก่มนุษย์ทุกผู้บนโลกทีละอย่างไป

 

 “วันแห่งการคิดบัญชีนั้นได้ใกล้เข้ามายังมนุษย์มากนักแล้ว ในขณะที่พวกเขายังคงอยู่ในความหลงลืมและผินหลังให้” (ความหมายจากสูเราะฮฺ อัล-อันบิยาอฺ อายะฮฺที่ 1)

 

“จงรีบเร่งปฏิบัติคุณก่อนถึงกาลอันแสนวุ่นวายน่ากลัว เสมือนหนึ่งค่ำคืนที่มืดมิด เวลานั้นคนผู้หนึ่งจะตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอีมาน พอตกค่ำเขากลับกลายเป็นกาฟิรฺ หรือตอนเย็นเป็นมุอ์มินแต่พอตื่นเช้าก็เป็นกาฟิรฺ เขาขายศาสนาด้วยเพียงทรัพย์ดุนยาอันน้อยนิด” (เศาะฮีหฺ อัล-ญามิอฺ 2814) 

ความว่างเปล่าที่มีชีวิต

อีกกี่วันจะถึงเวลาของการจากชีวิตโลกตลอดไป เมื่อไรที่เราจะหยุดหายใจเสียที ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเครียด ไม่มีงานที่ต้องทำ ไม่มีเรื่องที่ต้องพูด ไม่ต้องคิด ไม่ต้องวางแผน หยุดทุกอย่างที่ทำอยู่

 

ถ้ามิเช่นนั้น คงไม่ผิดถ้าจะตีความว่า ... แท้จริงแล้ว ลมหายใจนี้ก็คือ ความว่างเปล่าที่มีชีวิต !

 

โอ้ดวงจิตที่สงบนิ่ง

นานมาแล้ว ที่ความยุ่งเหยิงอันสับสนเวียนวนอยู่ในหัวใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ค้นหามาตลอดว่าอะไรคือทางออกที่ดีที่สุด เพราะโลกแท้ๆ เลย ทำไมโลกจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวายเช่นนี้ ไม่มีทางออกง่ายๆ ให้หลุดพ้นจากความวุ่นวายได้เลยกระนั้นหรือ

อีกนานที่คงต้องติดอยู่ภายใต้เขตกักกันแห่งนี้ บางทีบางครั้งเหมือนตัวเองถูกขังอยู่ใต้บาดาลลึกที่มิอาจโผล่หัวขึ้นเหนือน้ำเพื่อระบายความอึดอัดได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้ ไม่รู้ที่จะอธิบายมัน

อาจจะเป็นเพราะเราต่างก็มีความปรารถนา ความฝัน และความคาดหวัง อนาคตที่เราก่อมันขึ้นในจินตนาการ ความสุขที่ถูกระบายออกมาในห้วงแห่งความนึกคิด แต่มีผิดอยู่ที่เดียว โลกแห่งความเป็นจริงมันตรงกันข้าม ช่างโหดร้ายเสียนี่กระไร

คงเป็นเพราะเหตุนี้ การปะทะกันอย่างรุนแรงระหว่างความรู้สึกภายในกับของจริงภายนอกจึงเกิดขึ้น และสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตในที่สุด ... ไม่น่าเชื่อ ในตัวมนุษย์เองก็มีสงคราม

สงครามของฝ่ายหนึ่งที่มีดวงใจอันรุ่มร้อน อัดสุมไปด้วยแรงปรารถนา ความฝัน กระวนกระวายอยากได้ กับอีกฝ่ายหนึ่งที่เป็นอุปสรรคมากหลายในชีวิตจริง กล้าแกร่งด้วยแรงต้านทาน แน่นหนาดุจกำแพงสิบชั้น บางครั้งก็สูงไกลเหมือนยอดเขาเสียดฟ้าไม่มีทางเอื้อมถึง

นานเท่าใดแล้วที่ดวงใจอันร้อนรนนำความทุกข์มาให้ชีวิต ด้วยเพียงอยากได้ความสุขหนึ่งที่อยู่ต่อหน้า โดยไม่อาจรู้ว่ามันจะใช่สุขแท้หรือไม่ใช่ก็เป็นได้ มันอาจจะอยู่กับเขานิรันดร์หรืออาจเพียงชั่วครู่ ที่สำคัญมันมีค่ากับชีวิตมากมายแค่ไหนเชียว ถึงต้องดิ้นรนปานฉะนี้

ดวงตาที่บอบบางมิอาจเห็นความทุกข์ตรมในใจได้เลย เพราะถูกบดบังด้วยสิ่งของที่วาดหวังว่าจะสร้างสุขให้ตนได้ อนิจจา ทุกครั้งที่ดวงใจถูกแผดเผาด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน สังขารก็อ่อนแรงลงจนมิสู้รู้ได้ว่าจะอยู่ทันใช้ความสุขที่ไขว่คว้าอยู่หรือไม่ เช่นนี้หรือคือความสุขของชีวิต

สงบเถิดดวงใจเอ๋ย ทุกอย่างล้วนถูกลิขิตมาทั้งสิ้นแล้ว ไม่ผิดที่จะปรารถนา ไม่ผิดที่จะดิ้นรนขวนขวาย แต่จะได้ไม่ได้ ใช่เป็นเหตุให้ต้องทุกข์หรือโศกเศร้าอาดูร เพราะแค่ชีวิตที่ได้รับมาก็เหลือคณาที่จะใช้แทนแล้ว

เหมือนรู้ว่าชีวิตมิอาจสงบสุขหากดวงใจไม่สงบนิ่ง แต่จะทำให้เป็นจริงดังนั้น ก็ใช่จะทำได้ง่ายๆ ตราบใดที่สองตายังได้แลเห็นความสวยงามมากมายในโลกที่ล้วนยั่วยวนให้ชวนอยาก และปลุกปล้ำหัวใจจนไม่อาจเย็นอยู่ได้

มิน่าเล่า องค์อัลลอฮฺผู้เป็นเจ้าจึงเตรียมรางวัลอันยิ่งใหญ่ให้บรรดาผู้ที่มีใจสงบนิ่ง เพราะแน่แท้หัวใจเช่นนั้นคือดวงจิตที่แข็งแกร่ง ผ่านการทดสอบอันหนักหน่วงของโลกได้สำเร็จ สมควรต้องได้รับการตอบแทนเป็นสวรรค์ชั้นเลิศหรูและเปี่ยมสุขนิรันดร์

ในวันที่พระองค์ทรงเรียกดวงใจเหล่านั้นว่า “โอ้ดวงจิตที่สงบนิ่งเอ๋ย จงกลับไปหาผู้อภิบาลของเจ้าอย่างพอใจและด้วยความพอพระทัยของพระองค์เถิด เมื่อนั้นเจ้าจงเข้าเป็นหนึ่งในจำนวนบ่าวของฉัน และจงเข้าพำนักในสวรรค์ของฉันเถิด” (ความหมายจากสูเราะฮฺอัล-ฟัจรฺ อายะฮฺที่ 27-30)

โอ้ดวงจิตแห่งอาเพศชนทั้งหลาย พวกท่านมิใคร่อยากและปรารถนาจะเป็นเช่นนั้นบ้างหรือกระไร ?

 

ไยต้องหนีชีวิต ?

ยิ่งแก่มากขึ้นยิ่งมีอายุเพิ่มขึ้นได้เรียนรู้ชีวิตโลกมากขึ้นไปอีกอยู่ในโลกมานานจนเห็นว่าอะไรๆ รอบๆ ตัวช่างเวียนวนซ้ำซากเสียเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่อีกเพื่ออะไร ?