มีชีวิตเป็นปุถุชน

Posted May 6th, 2010 by e-Daiyah

ถ้าชอบที่จะคิดและสังเกต ทุกครั้งที่ออกไปเจอผู้คนมากมายในสังคม จะทำให้รู้ว่าอันใดคือความหมายของวิถีชีวิตมนุษย์ ที่ถือเป็นที่สุดของความจริง พูดลึกให้ถูกอีกนิดหนึ่งก็น่าจะได้ว่า นี่คือการเรียนรู้จากคนอื่น เพื่อเอามาใช้กับตัวเองให้ได้สำนึกว่า ที่แท้ตัวเองก็เป็นคน

เป็นคน ที่มีอารมณ์หลากหลาย สลับเปลี่ยนหมุนเวียนไปไม่หมด ทั้งสุข ทุกข์ โกรธ และยินดี ... เป็นคน ที่สัญชาติดั้งเดิมมีนิสัยของการรักตัวเอง เข้าข้างตัวเอง และมองว่าตัวเองว่าผิดเป็นได้น้อยเหลือเกิน ... เป็นคน ที่มีความสุข ด้วยความรัก ความเข้าใจ และไมตรี ที่ผองเพื่อนมอบให้

คนธรรมดา คือ คนที่ผ่านวัยของการเจริญเติบโตมาหมดด้วยวิถีของคน เคยเป็นทารกที่ดูดนม เคยเป็นเด็กที่วิ่งเล่น เคยเป็นหนุ่มสาวที่น่ารักสดใส และโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานสร้างครอบครัว สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นคนเฒ่าคนแก่ของลูกหลาน จนชีวิตจบลงด้วยการกลับไปหาที่หลับนอนในหลุมฝังศพอันเงียบเหงา

ปุถุชนธรรมดา ถ้าคิดถึงตัวเองเช่นนี้ มีไหมหนอที่จะถือตัว ทำตนยโสโอหัง กับคนที่เป็นปุถุชนอีกคนหนึ่ง

จะทำอย่างไรให้ตัวเองนึกได้เสมอว่า ตัวเองก็เป็นคนเหมือนที่คนอื่นๆ ก็เป็นคน จะคิดดูถูก จะพูดถากถาง จะทำร้ายให้เจ็บ หยุดคิดชั่วครู่ แล้วดูตัวเองว่า ถ้าให้ลองเปลี่ยนข้างเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำบ้าง จะยอมได้ไหม?

วิถีแห่งปุถุชน ถ้ารู้ว่าความสุขใจคือสิ่งที่ตนตีค่าและให้ความสำคัญมากที่สุด ไยต้องสร้างความทุกข์ให้คนอื่นด้วย ..?

โลกคือสถานที่แห่งการทดสอบ มีผู้อาศัยเป็นพันล้าน ถ้าคนทั้งหมดอยู่กันได้ โดยไม่ถือว่าโลกเป็นสนามแห่งการประลอง เพื่อนพี่น้องไม่ใช่เครื่องมือของการหากิน สรรพชีวิตไม่ใช่เหยื่อของความอยาก โลกก็คงจะไม่กลายเป็นที่แห่งการแก่งแย่งจนดูน่าขยะแขยงเช่นนี้ ..

ทำไมไม่มีใครอยากจะมีชีวิตเป็นคนธรรมดา เป็นปุถุชนที่เดินดิน เป็นคนที่รักความง่าย เข้าใจคนอื่น รู้จักความรัก ไม่โลภ ไม่หยิ่งผยอง มีมารยาท พูดเพราะเสนาะหู มีสำนึก รู้จักให้ เกรงใจคนอื่น คิดอยู่เรื่อยว่าจะทำให้โลกดูสวยอยู่เสมอ

น่าเสียดายที่คนหลายคนมองเห็นเพียงแค่ตัวเอง คนอื่นในโลกจึงไม่มีใครที่ดี ที่ถูก และน่าชมเชยนอกจากคนที่ตัวเองมองว่าเป็นพวก ความทุกข์ของคนอื่น ความไม่สุขใจของเพื่อนร่วมโลก ถ้าหากจะรู้สึกบ้างก็เป็นตอนที่มันเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้น

มีคนกี่คนที่กล้ารับรองว่าอีกหลายเรื่องราวของชีวิตเป็นสิ่งที่ตนรู้และเข้าใจได้หมดแล้ว ถ้ารู้ตัวอยู่ว่ามีบทบาทและเหตุการณ์อีกหลายประการที่ตนยังเขลาและรู้ไม่ถึงเท่าผู้อื่น แค่เพียงลดความรู้สึกเก่ง แล้วยอมแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตนมีกับสิ่งที่คนอื่นมี ด้วยท่าทีแสดงออกว่าจริงใจ ง่ายๆ ไม่ต้องตกแต่ง แค่นี้ ยังสร้างความสุขไม่ได้ ยังเพิ่มความน่าอยู่ให้กับโลกไม่ได้เชียวหรือ ?

เป็นเพียงแค่คน ไยต้องทำตนสูงเทียมฟ้า ไยไม่นึกว่าตัวเองเป็นดิน ... ธาตุที่เป็นต้นกำเนิดของคุณค่าทั้งมวล ...

เพราะมีชีวิตเป็นคน จึงต้องเรียนรู้วิถีแห่งปุถุชน !