โอ้ดวงจิตที่สงบนิ่ง

นานมาแล้ว ที่ความยุ่งเหยิงอันสับสนเวียนวนอยู่ในหัวใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ค้นหามาตลอดว่าอะไรคือทางออกที่ดีที่สุด เพราะโลกแท้ๆ เลย ทำไมโลกจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวายเช่นนี้ ไม่มีทางออกง่ายๆ ให้หลุดพ้นจากความวุ่นวายได้เลยกระนั้นหรือ

อีกนานที่คงต้องติดอยู่ภายใต้เขตกักกันแห่งนี้ บางทีบางครั้งเหมือนตัวเองถูกขังอยู่ใต้บาดาลลึกที่มิอาจโผล่หัวขึ้นเหนือน้ำเพื่อระบายความอึดอัดได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้ ไม่รู้ที่จะอธิบายมัน

อาจจะเป็นเพราะเราต่างก็มีความปรารถนา ความฝัน และความคาดหวัง อนาคตที่เราก่อมันขึ้นในจินตนาการ ความสุขที่ถูกระบายออกมาในห้วงแห่งความนึกคิด แต่มีผิดอยู่ที่เดียว โลกแห่งความเป็นจริงมันตรงกันข้าม ช่างโหดร้ายเสียนี่กระไร

คงเป็นเพราะเหตุนี้ การปะทะกันอย่างรุนแรงระหว่างความรู้สึกภายในกับของจริงภายนอกจึงเกิดขึ้น และสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตในที่สุด ... ไม่น่าเชื่อ ในตัวมนุษย์เองก็มีสงคราม

สงครามของฝ่ายหนึ่งที่มีดวงใจอันรุ่มร้อน อัดสุมไปด้วยแรงปรารถนา ความฝัน กระวนกระวายอยากได้ กับอีกฝ่ายหนึ่งที่เป็นอุปสรรคมากหลายในชีวิตจริง กล้าแกร่งด้วยแรงต้านทาน แน่นหนาดุจกำแพงสิบชั้น บางครั้งก็สูงไกลเหมือนยอดเขาเสียดฟ้าไม่มีทางเอื้อมถึง

นานเท่าใดแล้วที่ดวงใจอันร้อนรนนำความทุกข์มาให้ชีวิต ด้วยเพียงอยากได้ความสุขหนึ่งที่อยู่ต่อหน้า โดยไม่อาจรู้ว่ามันจะใช่สุขแท้หรือไม่ใช่ก็เป็นได้ มันอาจจะอยู่กับเขานิรันดร์หรืออาจเพียงชั่วครู่ ที่สำคัญมันมีค่ากับชีวิตมากมายแค่ไหนเชียว ถึงต้องดิ้นรนปานฉะนี้

ดวงตาที่บอบบางมิอาจเห็นความทุกข์ตรมในใจได้เลย เพราะถูกบดบังด้วยสิ่งของที่วาดหวังว่าจะสร้างสุขให้ตนได้ อนิจจา ทุกครั้งที่ดวงใจถูกแผดเผาด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน สังขารก็อ่อนแรงลงจนมิสู้รู้ได้ว่าจะอยู่ทันใช้ความสุขที่ไขว่คว้าอยู่หรือไม่ เช่นนี้หรือคือความสุขของชีวิต

สงบเถิดดวงใจเอ๋ย ทุกอย่างล้วนถูกลิขิตมาทั้งสิ้นแล้ว ไม่ผิดที่จะปรารถนา ไม่ผิดที่จะดิ้นรนขวนขวาย แต่จะได้ไม่ได้ ใช่เป็นเหตุให้ต้องทุกข์หรือโศกเศร้าอาดูร เพราะแค่ชีวิตที่ได้รับมาก็เหลือคณาที่จะใช้แทนแล้ว

เหมือนรู้ว่าชีวิตมิอาจสงบสุขหากดวงใจไม่สงบนิ่ง แต่จะทำให้เป็นจริงดังนั้น ก็ใช่จะทำได้ง่ายๆ ตราบใดที่สองตายังได้แลเห็นความสวยงามมากมายในโลกที่ล้วนยั่วยวนให้ชวนอยาก และปลุกปล้ำหัวใจจนไม่อาจเย็นอยู่ได้

มิน่าเล่า องค์อัลลอฮฺผู้เป็นเจ้าจึงเตรียมรางวัลอันยิ่งใหญ่ให้บรรดาผู้ที่มีใจสงบนิ่ง เพราะแน่แท้หัวใจเช่นนั้นคือดวงจิตที่แข็งแกร่ง ผ่านการทดสอบอันหนักหน่วงของโลกได้สำเร็จ สมควรต้องได้รับการตอบแทนเป็นสวรรค์ชั้นเลิศหรูและเปี่ยมสุขนิรันดร์

ในวันที่พระองค์ทรงเรียกดวงใจเหล่านั้นว่า “โอ้ดวงจิตที่สงบนิ่งเอ๋ย จงกลับไปหาผู้อภิบาลของเจ้าอย่างพอใจและด้วยความพอพระทัยของพระองค์เถิด เมื่อนั้นเจ้าจงเข้าเป็นหนึ่งในจำนวนบ่าวของฉัน และจงเข้าพำนักในสวรรค์ของฉันเถิด” (ความหมายจากสูเราะฮฺอัล-ฟัจรฺ อายะฮฺที่ 27-30)

โอ้ดวงจิตแห่งอาเพศชนทั้งหลาย พวกท่านมิใคร่อยากและปรารถนาจะเป็นเช่นนั้นบ้างหรือกระไร ?