ไยต้องหนีชีวิต ?

Posted May 6th, 2010 by e-Daiyah

ยิ่งแก่มากขึ้นยิ่งมีอายุเพิ่มขึ้นได้เรียนรู้ชีวิตโลกมากขึ้นไปอีกอยู่ในโลกมานานจนเห็นว่าอะไรๆ รอบๆ ตัวช่างเวียนวนซ้ำซากเสียเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่อีกเพื่ออะไร ?

มีไหม มนุษย์ที่คิดกบฏกับตัวเอง ไม่อยากเป็นมนุษย์ หรือไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกแสนสวยใบนี้ ? หรือโลกสวยจนไม่มีใครกล้าคิดจะทิ้งจากมันไป ?

โลกสวย ไม่มีผู้ใดปฏิเสธ แต่โลกก็ยังเต็มไปบททดสอบสำหรับชีวิต ซึ่งมิอาจมีผู้ใดกล้าค้านได้อีกเช่นกัน ความสวยงามของชีวิตโลกนับได้ว่าเป็นบททดสอบประการแรกของมนุษย์ด้วยซ้ำ

“แท้จริงแล้วโลกเป็นสิ่งที่สวยหวานและเขียวสดและองค์ผู้อภิบาลได้มอบให้พวกท่านได้อาศัยอยู่ในนั้นเพื่อพระองค์จะได้เห็นว่าพวกท่านจะปฏิบัติเยี่ยงไรดังนั้นจงระวังโลกและจงระวังผู้หญิง”(รายงานโดยมุสลิม 6883)

โลกมีสองด้านเสมอ แต่นึกบ้างไหมว่าบางครั้งสองด้านของโลกก็คือสิ่งเดียวกัน ความสุขกับความทุกข์ไม่ได้อยู่ไกลกันเลย เพราะในขณะที่เรากำลังหนีการทดสอบในชีวิตและมุ่งหาความสุขสบายที่ปรารถนา มีคราใดบ้างที่เรารู้สึกว่ากำลังเสนอตนต่อความทุกข์อันเกิดจากการต้องประสบกับบททดสอบในการไขว่คว้าตามหาสิ่งที่ปรารถนาเหล่านั้น

ที่แท้ เรากำลังหนีการทดสอบ ในขณะที่เรากำลังวิ่งเข้าหามัน

มนุษย์มีชีวิตได้อย่างไรถ้าไม่มีความสุข และมนุษย์จะเข้าใจความรู้สึกสุขได้อย่างไร ถ้าหากไม่เคยผ่านความรู้สึกทุกข์ ทำไมต้องวิ่งหนีความทุกข์ ทั้งๆ ที่ข้างหน้าก็มีความทุกข์รออยู่อีกเช่นกัน หรือ ณ ปัจจุบันไม่มีความสุขให้หาเลยเชียวกระนั้น ?

เพราะมัวแต่คิดทุกข์กับอนาคตและวันข้างหน้า จึงหาความสุขกับปัจจุบันมิได้ เป็นเช่นนี้ พอถึงวันพรุ่งนี้อีกกี่วันก็ใช่จะหาเจอความสุขที่ต้องการ

หรือโลกยังมีความสุขอื่นที่ไม่มีความทุกข์ใดๆ เจือปนเลย ... หรือความสุขในโลกเป็นสิ่งที่ยั่งยืนสถาพร หรือโลกที่เราเห็นไม่มีวันถึงกาลวสาน ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง มนุษย์มีอายุยืนพอที่จะใช้ความสุขนั้นได้หรือ ? สุดท้าย ความสุขในชีวิตมนุษย์ก็มีอายุถึงแค่วันตาย ..

ไยต้องหนีชีวิต ? ความทุกข์ในปัจจุบันไม่ได้เป็นสิ่งที่ยืนยงคงกระพัน ไหนความสุขที่เราค้นหามันอีกเล่า ก็ใช่ว่าจะยั่งยืนตลอดกาล ทั้งสุขและทุกข์ย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนผันเช่นนี้ เป็นวัฏจักรแห่งชีวิตโลกทุกยุคทุกกาลสมัย

ชีวิตมีไว้เพื่อให้มนุษย์ได้ต่อสู้ ถ้าไม่ใช่เพื่อวันนี้ ก็เพื่ออีกวันหนึ่งที่เราไม่มีสิทธิใช้โอกาสเพื่อต่อสู้อีกต่อไป วันหนึ่งที่เราจะได้ใช้ชีวิตจริงๆ ด้วยความสุขหรือความทุกข์ อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น

“ชีวิตบนโลกนี้มิได้เป็นสิ่งใดเลย เว้นแต่ความรื่นเริงและการละเล่น ทว่า โลกหน้าต่างหากเล่า เป็นที่สำหรับชีวิตอันยั่งยืน หากแม้นพวกเขานั้นรู้” (ความหมายจากสูเราะฮฺ อัล-อันกะบูต อายะฮฺที่ 64)

ถ้าความสุขและความทุกข์มากมายทั้งชีวิตของมนุษย์บนโลกนี้ เป็นเพียงแค่ความรื่นเริงและการละเล่นที่ประเดี๋ยวเดียวก็จะจบลง แล้วความสุขและความทุกข์ของอีกชีวิตหนึ่งในโลกหน้านั้นจะเป็นเช่นไร ?

ไยต้องหนีชีวิต เพราะถึงอย่างไรวันหนึ่งชีวิตนี้ก็จะดับสูญ ... แล้วไยไม่สู้ชีวิต ถ้าเชื่อว่าวันหนึ่งเราต้องมีชีวิตอีกครั้ง ?